Chata Yorgiego.

-właśnie widzę, że jakaś inna jesteś-mruknęła Sandra i przeżuła ostatni kęs.
-w ogóle to spadaj. Hulaj do swojego lasku czy gdzie tam mieszkasz, a nie, nachodzisz porządną obywatelkę. No już...do widzenia.!

- Ty chyba sobie żartujesz.- wywróciła ciemnymi oczmi.- Nigdzie sie stąd nie ruszam!

-to Cię kopnę w ten chudy tyłek.-stwierdziła ze spokojem Sandra.

Księzniczka roześmiała sie.
-No niesamowite masz poczucie humoru- zakpiła sobie z nie znanej jej dziewczyny.

-ależ dziękuję uprzejmie.
Odrzekła Sandra i ziewnęła. Rozciągnęła się powoli i spojrzała na tygrysa.
-no co przybłędo.? Idziemy spać.?-po czym spojrzała na elfkę.
-laska, naprawdę, weź się zbieraj. Domu nie masz.? Mogę Cię przenocować, ale tylko ludzi irytujesz. Idź mi stąd bo chcę iść spać.

Kto tu domu nie ma? Hm? Nie wyjde stąd dopuki nie dowiem sie gdzie jest Yorgi-powiedziała patrzac na Tygrysa.

-jeszcze tu jesteś.?-zapytała odwracając się do elfki, bo wcześniej strzepywała sobie matę do spania.
-Przystojniak poszedł w świat i nie wróci, weź z niego przykład i szoruj za nim.

-A ty lepiej zamknij tą swoją śliczną buźke... bo jeszcze sobie naderwiesz rzuchwe i co będzie? Radze ci nic tutaj nie ruszać... jeśli coś zginie ... nie radze.- wyszłą trzaskajac drzwiam. |Co to miało być? Co to za laska? Co ona sobie wyobraża?Nie miała pojecia poszła przed siebie no bo nie bedzie sie bujać w takim towarzystwie.

-no.-rzekła cicho, po czym krzyknęła.
-i krzyżyk na drogę.!
Odwróciła się i spojrzała dziwnie na tygrysa.
-Ty, Amigo, Santiago, co to za świruska.?-Tygrys położył wielki łeb na łapach i spojrzał na Sandrę. Poczuła, że ją zna. Eh. Rozpaliła w kominku i ułożyła się na macie.
Zrobiło jej się zimno i poczuła się, po raz pierwszy od jakiegoś czasu smutna i samotna.
-Amigo...chodź tutaj.-powiedziała do Santiago, a on posłusznie przydreptał i położył się tak, by Sandra mogła oprzeć głowę o jego grzbiet.

Sandra przeciągnęła się i ziewnęła. Okropnie się jej spało na macie. Jak ten chłopak mógł tu przeżyć w ogóle.? Ale nic, bywało gorzej prawda.?
-prawda.?-zapytał drapiąc białego tygrysa za uchem.
-czuję, że mnie rozumiesz Amigo.-zaczęła nazywać go Amigo, a tygrys nie wnosił sprzeciwu. Brzmi podobnie do Santiago, a jeszcze oznacza przyjaciela.!
Sandra wstała i rozejrzała się. Ten typ tu w ogóle sprzątał czasem.? Zajrzała do spiżarki i zauważyła miotełkę. Szybko pozamiatała, wyrzuciła śmiecie i usiadła.
-muszę jakoś zarabiać nie.?-zapytała Białego i przekrzywiła głowę. Przecież do niczego się nie nadawała. Westchnęła i otworzyła szafę poprzedniego właściciela. W końcu wygrzebała jakiś płaszcz. Nadaje się, one są obupłciowe. Sandra włożyła go na swoje łaszki i od razu zauważyła, że płaszcz ładnie pachnie.
-komu w drogę...-rzekła i wyszła z domku, a Santiago wiernie poczłapał za nią.

[miasteczko.]

A więc znowu tu trafiła. Nie chciała, ale co mogła na to poradzić. Mogła uciec, ale teraz nie miała na to siły. Ześlizgnęła się tylko z Santiago i upadła bezwładnie na matę. Zacisnęła pięści i skuliła się. I nic już nie mogła poradzić na łzy. Które tak jak ona sama były nikomu niepotrzebne.

Przez cały ten czas leżała, jakby otumaniona, w tej samej pozie. W końcu, gdy nadeszła noc nie miała już siły płakać. Leżała na boku, spoglądając na gwiazdy za oknem w ciszy i zimnie. Nie rozpaliła nawet ogniska. Leżała zastanawiając się nad własnym życiem. Nieudolna, mała, niewykształcona, z dala od domu rodzinnego błądzi po całym świecie z nadzieją, że odnajdzie brata. Kiedyś miała w sobie wiele nadziei, teraz wiedziała, że to głupota, szukanie martwego, igły w stogu siana. Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła, gdy się obudziła zaczynało świtać. Leniwie przetarła oczy i podparła się na łokciach.
-dzień dobry Amigo.-rzekła smutnym, sennym głosem, wstała, pogłaskała tygrysa i sięgnęła po swoje okropne robocze ubranie. Pierwszy dzień pracy...

[Dwór.]

Usiadła przed chatką. Amigo wyszedł do niej i usiadł obok.
-i co, i co kociaku...-mruczała głaszcząc tygrysa i wpatrując się w niebo. Co robić.? Iść dalej.? Czy zostać...