Wysokie trawy wokół jeziora.

-Oczywiście że ci pozwole Chesterze, wiec chodzmy- splotła długie włosy w warkocz i zarzuciła na ramię.

- Jak sobie życzysz, w końcu to twoja ziemia... - powiedział ruszając w drogę powrotną do domu, idąc w kierunku lasu.

[Główna ścieżka]

Już nic nie mówiąc ruszyła za nim patrząc w ziemię.
[Głowna ścieżka]

Wreszcie przystanęła i opadła na trawę, zmęczona. Bieg kosztował ją wiele sił, a męczyła się szybciej niż nawet pospolity człowiek. Postanowiła tu zostać na jakiś czas, przemyśleć dokąd chce się udać, oraz zastanowić się, kiedy wróci do swojej pracy, w mrocznej dzielnicy Nero. Spojrzała na niebo i przeciągnęła się, już po raz któryś tego dnia. Na razie jednak nigdzie jej się nie spieszyło.

Biegła biegła i potkneła sie wywracajac jej serce biło.Zamkneła oczy jezac na ziemi

Wydawało mu się, że coś słyszy ze swojej kryjówki, z której miał doskonały widok na całą okolice. Mógł nawet dostrzec skrawek wioski mieszczącej się w lesie. Ostrożnie, opierając się plecami o śliskie skały, zszedł na dół lekko chwiejnym krokiem.
Rana na policzku nadal lekko krwawiła, mimo iż kilkakrotnie ja przemył. Była niczym wspomnienie tego co się wydarzyło.

Spojrzenie chłopaka zatrzymało się na znajomej postaci leżącej pośród traw. Jasne włosy, niczym aureola, okalały blade policzki elfki. Wyglądała na przerażoną.
- Alex!! - podbiegł do niej i położył dłoń na jej ramieniu. - Nic Ci nie jest? Co się stało?!

-Migtox- uśmiechneła sie i dotkneła placem jego policzka przestajac sie uśmiechać.
-co. Co sie stało?!- zapytała siadając , i przygladajac sie mu z uwagą.

- Nic...nic mi nie jest - skłamał i delikatnie uścisnął dłoń Alex wpatrując się w ciemne oczy elfki, w który troska zajęła miejsce strachu.
Jakoś nie miał ochoty wyznać Alex co się stało, co powiedział jego ojciec. Nie dziś. Nie teraz.
- To nie jest ważne - dodał siadając na trawie i pocierając opuchnięty policzek. Jednocześnie ściągnął z szyi medalion, który dała mu elfka i położył go na jej dłoni.

Zawiesiłą naszyjnik na swojej szyji.Zamysliła sie.
- Musimy znaleść kwiat tasuu.. taki żółty kwiat .. i po ranie nie będzie śladu- zrozumiałą ze migtox kłąmał, wiedziałą ze lepiej onic nie pytać.. A czy mu powie to co zobaczyłą? No powie ..ale chwilka.

Słysząc ich rozmowę, rozglądnęła się wokół. Chciała się jej jakoś odwdzięczyć za okazaną pomoc... Spostrzegła, że niemal dwa kroki od niej, błyszczy mały, żółty kwiatek. Naciągnęła na głowę kaptur i ostrożnie, garbiąc się (nie chciała zostać zauważona) podeszła i zerwała ziele. Przystanęła, jeszcze zastanawiając się, czy to aby dobry pomysł, jednak wzruszyła ramionami i skierowała się ku źródle głosów. Słyszała, że elfka nie jest sama, a nieznajomy mężczyzna miał dziwnie znajomy głos. Nie mogąc sobie przypomnieć, do kogo ów głos konkretnie należy przemknęła przez dystans dzielący ją od dziewczyny. Skinęła głową, na ponowne przywitanie i milcząc, podała jej kwiat.

Dziekuje- powiedziała i wzieła kwiatek od niej. Oderwałą od niego płatki , roztarła je w dłoniach a następnie przyłozyła do rany chłopaka.

Chłopak powoli podniósł spojrzenie na nieznajomą, zakapturzoną dziewczynę. Czyżby ją znał?
- Nic mi nie jest.. - zekł po raz kolejny dotykając miazgi z kwiatów, którą elka przyłożyła do rany. Na puszkach palców pozostał mu żółtawy nektar.
- Co to jest? - zapytał lekko się krzywiąc

-tassu jedna z leczniczych roslin... ale ma defekt możesz mnieć małe halucynacje, ale rana zaraz zniknie- dodała na swoja obrone i nieśmiało sie usmiechnełą.

Halucynacje? To może dlatego od kilku sekund zdaje mu się, że na skraju jeziora stoi wysoka, zakapturzona postać. A może była prawdziwa, rzeczywista.
Chłopak potarł dłońmi zmęczone oczy i przeniósł spojrzenie na miejsce, gdzie poprzednio stała postać. Ta zniknęła, aby p chwili pojawić się kilka kroków od nich. Migtox wymamrotał coś niewyraźnie, gdy ta się zbliżyła i osłonił twarz dłońmi.
- Nie bój się chłopcze...jestem początkiem i końcem. Jestem waszym przeznaczeniem - śmiech wypełnił umysł chłopaka, a ten się lekko zatoczył na nieznajomą dziewczynę, wstając.

W pierwszej chwili o mało co by się nie cofnęła pod jego ciężarem, jednak zdołała pomóc mu wstać. Uniosła brwi, kiedy wreszcie zauważyła kim jest, jednak o nic nie pytała, bo po pierwsze - nie miała w zwyczaju się wtrącać w cokolwiek, po drugie - nie chciała nikogo urazić, po trzecie - być może nie miała na to ochoty. Spojrzała na elfkę, głęboko zdziwiona, jednak szybko się opanowała.