Skraj Wioski

Doszłą az tu i ogladała wschód słońca. Mało spała ale miała to gdzieś postanowiłą czekac tu na Migtoxa lub chestera słysząła śpiew małych elfiątek.

Biegł. Już dawno stracił orientację. Zaczęła trawić go gorączka, a rana krwawiła coraz mocniej. Jednak na pierwszy rzut oka chłopak wyglądał niczym strudzony wędrówką koczownik.
Wiedział, że nie zdoła dotrzeć do wioski. Musiał odpocząć. Chociaż na chwilę, na parę sekund. Łapczywie łapiąc powietrze do ust oparł się o pień drzewa, osuwając po nim. W zakrwawionej dłoni trzymał medalion, który lekko błyszczał w świetle dnia.

Sandra wstąpiła do chatki, zostawiła "robocze" ubrania i postanowiła zwiedzić okolicę. W końcu tu zamieszkała, na jakiś czas... Szła wkurzona na wystające gałęzie i zastanawiała się gdzie jest. Na całe szczęście, miała ze sobą Białego przyjaciela. Nagle zauważyła coś dziwnego. To chyba człowiek. Bała się podejść, ale z drugiej strony, mógł potrzebować pomocy.! Szybkim krokiem podeszła do drzewa i...
-to znowu Ty.!-rzuciła trochę oskarżycielskim tonem, po czym zauważyła, w jakim stanie jest chłopak. Kucnęła przy nim szybko.
-Boże. Nic Ci nie jest.?!

Chłopak powoli podniósł na dziewczynę spojrzenie ciemnych oczu, ciężko łapiąc oddech. Dopiero po chwili przypomniał sobie kim jest, a raczej kim nie jest.
- Nie. Czuję się wspaniale!! - odparł beztrosko lekko marszcząc brwi i mocniej przyciskając dłoń do rany skrytej za ciemnym płaszczem.

-no chyba zgłupiałeś.!-krzyknęła Sandra starając się pomóc wstać chłopakowi. Jakoś dziwnie się opierał.
-co z Tobą.?

- Zostaw mnie!! - rzekł lekko krzywiąc się z bólu, gdy ta objęła go w pasie. - Tak będzie lepiej. - dodał już łagodniejszym głosem wpatrując się w nią z oczekiwaniem wymalowanym na twarzy.

-g.wne będzie a nie lepiej.-warknęła wściekła, sama nie wiedząc czemu. W końcu jakoś go postawiła i przyparła do drzewa.
-słuchaj, jestem koczowniczką, dużo w życiu widziałam, a już na pewno widziałam wielu ludzi w różnorakich stanach emocjonalnych i fizycznych, więc mi tu nie jęcz jak dziecko w agonii.-wymachiwała w jego stronę palcem i nagle zauważyła ranę...
-Boże.! Ty ranny jesteś.! Co za matoł.! Biały chodź tu-krzyczała starając się wpakować chłopaka na tygrysa.
-to trzeba przemyć i opatrzyć.!

- Powiedziałem: zostaw mnie!! - warknął w jej stronę robiąc krok do tyłu i po raz kolejny opierając się o pobliskie drzewo. Jego oddech przyspieszył, gdy ten łapczywie łapał kolejną dawkę zbawiennego tlenu.
- Po prostu odejdź - dodał wpatrując się w twarz dziewczyny.

-no jasne, a Ty myślisz, że ja Ciebie tu tak zostawię.? no co za ciołek, jestem głupią wieśniaczką i nie mam super mocy, super siły, ani w ogóle nie jestem super, ale nie ma mowy tak Cię nie zostawię. Człowiekowi się pomaga nawet jak na Ciebie krzyczy,a Ty to właśnie teraz robisz...-gadała bez końca, ale w końcu zmusiła chłopaka, by usiadł na tygrysie. Przy okazji pomazał krwią jego białe futro.
-co za ciołek, co za ciołek...-mruczała do siebie Sandra.

EDIT : dobra, zmieniam żeby się chester załapał XD

Ukryty za drzewami obserwował całe zdarzenie. Nie wyglądało to zbyt różowo, chłopak krwawił i jednocześnie nie chciał przyjąć pomocy dziewczyny. Ta z kolei nie potrafiła się uprzeć i postawić na swoim. Mimo to postanowił się nie wtrącać, przynajmniej na razie.

- Nic nie rozumiesz!! - krzyknął chłopak suwając się ze zwierzęcia i chwiejnym krokiem odchodząc na bok. - Nic!! - dodał ciszej mrużąc oczy i wpatrując się ze złością w dziewczynę.

-no to mi do cholery wytłumacz.!-wrzasnęła. Była wściekła. Chciała mu pomóc, a on wyraźnie był chory na umyśle, bo tej pomocy nie chciał. Zaraz się wykrwawi na śmierć i o. Będzie miał mądrala.

- Nie widzę takiej potrzeby - wymamrotał. Tak, był głupi. Powinien przyjąć pomoc dziewczyny i pozwolić, aby ta opatrzyła jego ranę. A jednak bał się. Bał się niczym zwykły tchórz, że coś może się stać tej dziwnej, nieznajomej dziewczynie.
- Wybacz - dodał jakby chciał ja uspokoić.

Sandra miała wrażenie, że nagle czas się zatrzymał. Zrozumiała. Zrozumiała wszystko. Nie pierwszy raz spotykała się z takim traktowaniem. "Jesteś głupia, nic nie rozumiesz" "skąd pochodzisz.? Że co mówiłaś.? Wieśniakowo.?" "nikt tu nie chce Twojej pomocy, spadaj wieśniaczko" "idź stąd, no wypie.dalaj.!". Zwiedziła kawał świata, ale wszędzie traktowano ją tak samo. To dlatego "stała" się twarda i wredna dla wszystkich. To był jej sposób obrony. Zrozumiała i teraz. Na jej twarz padł cień, w oczach pojawił się błysk rozpaczy, a usta rozchyliły się nieznacznie. Nikt. Nikt jej nie potrzebował. Nie patrzyła już na chłopaka, po prostu zawiesiła ręce i spojrzała w dół. Odwróciła się i ruszyła przez las, a każdy jej krok wydawał się krzyczeć żałością.

Poczuł dziwne ukłucie w okolicach serca. Czyżby powiedział coś niewłaściwego? Po raz kolejny potraktował kogoś podle dla "większego dobra"?
- Cholera - wyszeptał i lekko chwiejnym korkiem ruszył za dziewczyną. Wyglądała niczym mała, zagubiona dziewczynka szukająca kogoś kto ją zrozumie. Jednak on nie był właściwą osobą.
- Poczekaj!! - zawołał krzywiąc się z bólu i zerkając na ciemną plamę krwi na białej koszuli. - Nie chciałem Cię skrzywdzić - wyszeptał kładąc zakrwawioną dłoń na jej ramieniu. - Jesteś mi potrzebna...bardziej niż sądzisz.. - dodał.