Wodospad.

Wyszła z wody i ruszyła do zamku . Skąd on miał taki sam tatuaż .
[wioska]

MIjała sekunda za sekundą, minuta za minutą, a elfka nadal nie wracała. Chłopak wstał i zaczął nerwowo przechadzać się po jaskini. Nagle ziemia zatrzęsła się, a jedna z półek skalnych osunęła się o parę milimetrów. Kilka mniejszych odłamków zaczęło spadać, wydając głuchy odgłos. MIgtox zachwiał się niebezpiecznie, a na jego twarzy pojawiło się zdziwienie mieszane ze strachem. Za kilka sekund wyjście z jaskini zostanie zawalone, a on zostanie pogrzebany w niej żywcem. Kusząca myśl!!

Chłopak zdołał chwycić w dłoń dwa smukłe łuki oraz własny miecz, lekko połyskujący w świetle, które wkradało się do jaskini. KOlejny odłamek zasłonił już i tak niewielką szczelinę, która była teraz jedynym wyjściem. Migtox w akcie rozpaczy rzucił się w stronę wyjścia, nie zważając na to, że wpadnie z łoskotem do wody. Kto by o tym myślał w takim momencie? Chyba tylko szaleniec.

Chłopak z łoskotam wpadł do wody, a towarzyszył temu dość potężny plusk, gdyż zaraz za nim do wody wpadły dość duże odłamki skały, które uniemożliwiały mu wypłynięcie na powierzchnię. Czyżby był w pułapce? Niemożliwe. Po chwili wyłonił się plując i parskająć wodą oraz panicznymi ruchami młucąc wodę.
"Alex, matka..." - przemknęło mu przez głowę, gdy kolejny kamień minął go o parę milimetrów. Chłopak cicho zaklął.

Biegła, co chwile pomagła sobie magią przezco traciła siły. Ale musiała go znaleść! Musiała. Potkneła sie i upadła potem znów wstała. Była juz pod wodospadem kiedy zauwazyła lawine kamieni. Już po nim!!
-Mig..-!- krzykła uzywając zaklecia które ją chroniło przed ciosami kamieni.Jednak nie zdązyła dokonczyc.Upadła brakło jej sił.

Słysząc słaby, znajomy krzyk chłopak rozejrzal się dookoła. Jego spojrzenie zatrzymało sie na smukłej postaci, która - jak w zwiolnionym tempie - upadła na ziemię, a jej głos zamarł.
Chłopak młucąc dłońmi w taflę w wody, wyszedł na brzeg. Nasiąknięte wodą ubrania ciążyły mu tak jak i broń. Bez namysłu podiegł do elfki i wziął ją na ręcę, podnosząc. Była lekka...zbyt lekka.
Lawina kamieni spadała na nich, niczym deszcz jednak zatrzymywała się i rozbijała na pierścieniu ognia, który krążył wokół Migtoxa i elfki. Na czole chłopaka pojawiły się kropelki potu świadczące o wisiłku, który towarzyszył utrzymywaniu ognia.

Byla nie przytomna niewiedziałą co sie dzieje. Zbierała siły.Wtuliła sie w niego nieświadomie. Czyżby zaczełą pobierac od niego energie?

Chłopak czuł jak opuszcza go wszelka energię, którą jeszcze przed chwilą posiadał. Co się działo? Czyżby...nie to niemożliwe!!
- Alex!! - chłopak lekko poklepał elfkę w policzek i zaczął biec przed siebie. Każdy krok zdawał się być coraz cięższy, a przecież muszą uciec...musi ją uratować. Ją i matkę!!

- Migtox?-otworzyłą powoli zmęczone oczy. Och jak dobrze go widziec. Żyje!Usmiechnełą sie lekko i nagle zauwazyła że ją niesie. Cuż za spostrzegawczość.
-Migtox puśc mnie. -widziałą ze jest mu ciezką. - Nie musisz mnie nieść!

Widząc jak elfka powoli otwiera oczy, na jego twarzy pojawił się lekki, unoszący kącki ust, uśmiech. Powoli wypuścił powietrze z ust i przyspieszył. Języki ognia powoloi zanikały, gdy ten wszedł w cień drzew.
- Nie. Jesteś zbyt słaba - sprzeciwił się rozglądająć dookoła. - Gdzie jest reszta , Alex? Gdzie oni są? - zapytał niecierpliwie.

-Niewiem Mig, ja niewiem co sie dzieje!-powiedziała.Patrzac na niego ciemnymi oczyma.
-Trzeba ich ratować. .-jękneła cicho.

Czyżby musiał wybierać między matką, a elfim ludem? Nie...to niemożliwe!!! Nie możę...nie potrafi!!
Chłopak zaklął w myślach wpatrując się w ciemne tęczówki elfki, w których dojrzał własne, zniekształcone odbicie.
- Dobrze...chodźmy do wioski. Trzeba z niej wyprowadzić resztę mieszkańców.- zadecydował mimowolnie zerkająć w stronę Krainy Nero. Nie powie Alex, że martwi się o matkę. Nie powie!!
Pobiegnie tam później, gdy jej pomoże. Jej i innym.

-Na prawde , możesz mnei juz puscic.. dziekuje- musneła jego policzek i przyjrzała mu sie. Widziała ze coś go trapiło.Poczułą kolejny wstrzas.

W razie pretensji z góry mówię (piszę xdd.) : Kieruję Santiago Smile

Sandra jest w lesie.

Tygrysy mają cztery łapy, co czasem jednak wbrew pozorom utrudnia im poruszanie się. Santiago był na dodatek biały jak śnieg, czysty jak niewinność. Był bardzo inteligentnym stworzeniem, z racji swojego deamonicznego pochodzenia. Ostatni raz widział swoją przyjaciółkę Sandrę w zawalającym się elfim zamku i szczerze mówiąc strasznie się już niepokoił. Krainę znał co prawda, bo się w niej wychował, należał do niej, ale teraz po zmianach przy zniszczeniu nie był w stanie sensownie stwierdzić swoim tygrysim językiem dlaczego sprawy się tak potoczyły i którędy ma pobiec, by dojść do pani. Z daleka zauważył dawną przyjaciółkę swojego byłego pana, którego niech jasny szlag trafi. Santiago był już ubrudzony błotem i sadzą, ale nadal piękny i dumny skoczył zwinnie z jednego z głazów ignorując wstrząsy i podbiegł do elfki i jej towarzysza.

Chłopak delikatnie postawił elfkę na ziemi. Czuł narastający niepokój oraz drażniący zmysły zapach dymu...który niczym stęskniony przyjaciel wysyłał mu zawołanie. Migtox zrobił niepewny krok w stronę płonącego lasu, jednak wtedy jego wzrok padł na białego tygrysa.
- A więc ona tutaj jest - wyszeptał i pewnym ruchem położył dłoń na łbie kota. Poczuł dziwny spokój i pewność. Z oddali dobiegły ich krzyki i tupot setki stóp. Elfy zbliżały się do jeziora.
- Alex...posłuchaj mnie. Przez Bianco dojdziecie na odległą pustynie. - rzekł kładąc dłonie na jej ramionach. - Musisz uciekać i ratować swój lud oraz lud Bianco. Nie ma czasu na gaszenie ognia.

spojrzała na Santiago wzrokiem : a gdzie sandra"
-Migtox ja musze znaleść brata , nie moge uciekac!- powiedziała utrzymując równowage.- musze go znaleść!

Chłopak lekko potrząsł elfkę, jakby tym gestem chciał, aby i ona poczuła dziwny spokój, który go ogarnął. Czuł się jak we śnie. Nie! Koszmarze...
- Jesteś za nich odpowiedzialna... - wskazał dłonią kilkaset elfów, którzy wpatrywali się w nich z oczekiwaniem. Jedni coś szeptali.
- Twojemu bratu nic nie jest, zobaczysz. Spotkacie się na pustyni, obiecuje - dodał i spojrzał jej głęboko w ciemne oczy.
- Tygrys niech znajdzie swoją... - zawahał się. Nie znał przecież jej imienia. - Właścicielkę i razem tam wyruszcie.