Wysokie trawy wokół jeziora.

Spojrzałą na dziewczyne wzrokiem "no co?" Spojrzała na Migtoxa.
-Nic ci nie jest?

Z daleka dało się słyszeć tupot ciężkich, szybkich łap. Nie dała rady. Tajemnicza siła kazała jej wracać. A może to upał pustyni, na której się znalazła.? Było jej jedno, wiedziała, że musi go zobaczyć. Była jeszcze daleko o stojącej trójki ale już zeskoczyła z tygrysa i biegła z prawie tą sama prędkością. Zaskakujące, że kompan Santiago, w jakiś sposób z nim powiązany otrzymywał cząstkę jego zdolności. Biegła jeszcze chwilę, w końcu mogła rozróżnić trzy postacie. Zatrzymała się z impetem i chciała krzyknąć. Ale nie. Głupota. Właściwie, nie znała tam nikogo. Stała oddalona o ok.50 metrów. Przełknęła ślinę i czekała.

Czyżby usłyszałą szelest?Rozejrzałą sie uwaznie dookołą.

Nie da rady, odwróciła się o pobiegła najszybciej jak potrafiła, wspomagana tajemniczą siła Santiago. Za dużo, za dużo ich tu. Odnajdzie go i porozmawia. Ale jeszcze nie teraz...

[znika ^^]

Jego czarne oczy zdradzały zaskoczenie, tym co przed chwila ujrzał i usłyszał. Mimo iż postać znikła jego słowa wciąż zdawały się uderzać o najciemniejsze zakamarki jego umysłu.
Chłopak powoli potarł dłonią zmęczone oczy i spojrzał na nieznajomą. Czemu wydawała mu się znajoma? Obłęd.
Jego myśli błądziły przy królu - już nie potrafił nazwać go ojcem - kłamstwie, w którym żył tyle lat; nieznajomej, jasnowłosej dziewczynie, która odeszła bez słowa; przerażeniu na twarzy Alex; wyrazie oczu tej dziewczyny, która wpatrywała się w niego ze zdziwieniem.

- Wszystko w porządku, przepraszam - odparł szybko, prostując się.

Migtox-wyszeptala - ja ja musze ci cos powiedzieć..- no przecież nie bedzie tego dlugo ukrywała. Nie potrafila.

- O co chodzi, Alex? - chłopak spojrzał na nią lekko marszcząc brwi. Co mogło się stać, że elfka była przerażona?

Usiadla i spojrzałą w dal . Napewno dobrze robi mówic mu to?
-No bo...w..lesie./

Speszona, wbiła wzrok w ziemię. Kaptur opadł jej jeszcze bardziej na twarz, zasłaniając ją aż po nos. Nigdy nie była w obecności szlachetnie urodzonych... baa, rzadko bywała w jakiejkolwiek obecności. Zmrużyła oczy, zastanawiając się nad dziwną aurą, którą wyczuwała z daleka. Przekrzywiła głowę i niemal niedosłyszalnie powiedziała:
- Musicie mi wybaczyć, że przerwę, ale chyba nie jestem zbyt dobrym powiernikiem rozmów. - nieco głośniej dodała. - Choć... miałabym jeszcze jedno pytanie.

Chłopak ponownie spojrzał na nieznajomą dziewczynę, której twarz całkowicie zasłaniał kaptur. Kim była? Kim on był? Czy zdoła dowiedzieć się prawdy o swoim prawdziwym ojcu?

- Śmiało - rzekł i uśmiechnął się kącikami ust. - Zadaj swoje pytanie i zostań z nami.

Westchnęła ciężko, i zsunęła z twarzy kaptur. Zdjęła ciężki płaszcz, po czym odpięła zakrzywiony miecz, przymocowany do jej pasa. Wyjęła go z pochwy i uniosła trochę, by uwidocznić płomiennie czerwone znaki, żarzące się na całej długości głowni. Prosta rękojeść ozdobiona była rubinem, od którego bił podejrzany blask. Wykonany był z hebanowej stali, tak lekkiej, że przeczyło to wszelkim prawom. Był dość długi, obosieczny i zakrzywiony niczym podwójne ostrze kosy. Wyglądał dość śmiesznie, jednak emanował czarną magią, która wzbudzała dreszcz strachu nawet w najodważniejszych.
- Czy ktoś z was rozpoznaje to ostrze? - zapytała po chwili ciszy.

Przyjrzałą sie ostrzu.
-Nie niestety nie kojarze. Elfy produkują prostre lekkie ostrza-powiedziała zastanawiając sie*

Uśmiechnęła się lekko.
- Ja również nie sądzę, żeby była to robota elfów. Większość z was nie posługuje się czarną magią...- tu przerwała i wbiła wzrok w niebo. - Zależy mi na jakiejkolwiek informacji. Niekoniecznie o jego wytwórcy, tylko o poprzednim właścicielu...

Chłopak ostrożnie wziął od nieznajomej miecz. Jego ostrze było lekko zakrzywione, a czerwone znaki lekko błyszczały w promieniach słońca.
Wyrób zdawał się być znajomy. Jak gdyby chłopak już kiedyś go widział. Tylko kiedy i nigdzie?

- Ja...ja nie jestem pewny. - rzekł po chwili obracając miecz w dłoni. Był lekki i doskonały do walki wręcz. Jak gdyby stworzony dla jednej, jedynej osobie, której miał wiernie służyć.
- Gdzie go znalazłaś? - zapytał po chwili marszcząc brwi.

Patrzałą uwaznie na Migtoxa i przygladała sie jego ruchom. I ten błysk w oku , czyżby widział już kiedyś te ostrze, niewazne.Wstałą i przeszła sie do przodu. Swiątynia... to ona teraz jest najwarzniejsza... Kto tam obżeedował, co znaczyły te znaki. Jak ona ma sie dowiedzie c tego wszystkiego. I te głosy, Kazde dzwięczne słowo, każdy szept.