Ruiny starego dworu Undariael

Ruiny dworu Undariael, a dokładniej jego podziemia były od zawsze jedynym, prawdziwym domem Ayi. O dawnej siedzibie arystokratów Nero krążyło wiele legend, choć nikt nigdy nie widział posiadłości na oczy, ponieważ jedenaście lat temu Ayashia postarała się o zaklęcia, czyniące go prawie niewidzialnym. Jedynie ktoś o naprawdę potężnej mocy magicznej mógł przezwyciężyć zapory i wejść tu niezaproszonym. W piwnicach ogromnego budynku, było przejście, prowadzące do podziemi - wielu krętych korytarzy, pokoi i ślepych uliczek, ciągnących się w nieskończoność, niczym labirynt. To właśnie tam brunetka wertowała tysiące książek, ćwiczyła i obserwowała miasteczko oraz mroczny zamek. Jako skrytobójczyni Ayashia perfekcyjnie opanowała sztukę mrocznej iluzji, dzięki czemu nie musiała się obawiać pościgu. W walce splatała sztukę cienia z własną energią i dzięki temu działała szybko i bezbłędnie. Była jedną z dwunastu żyjących skrytobójczyń, żywych tajemnic. Nikt nie mógł jej tu zobaczyć. A jednak dręczyło ją poczucie winy, bo zdradziła jeden z najcenniejszych sekretów i czuła się teraz w obowiązku zdradzić drugi. Zamierzała tu odpocząć, zostać na jakiś czas, przypomnieć sobie w ostateczności stare nauki czarnej magii (choć nie zamierzała zostać krzywoprzysiężną). Czekało ją trudne zadanie, więc po otworzeniu przejścia (nadusiła na obluzowaną cegłę, która uruchomiła przerzutki i otworzyły się ukryte drzwi) od razu skierowała się do komnat, służących za zbrojownię, w najdalszej części labiryntu.
Jedynym sposobem na wejście tu normalnego człowieka, było zaproszenie go. Wtedy ruiny stawały się widoczne dla kogoś takiego, a on stawał się kolejnym powiernikiem jej sekretu. Ta tajemnica została również zabezpieczona. Jeżeli wyjawiło się ją niepożądanej osobie, ta, chociaż uzyskała zaproszenie, nigdy go nie znajdzie. Ulubionym czynnikiem półelfki, oprócz zwinności i siły woli, był spryt, dzięki któremu udało jej się złożyć doskonale zwodzące zaklęcia...

Usłyszała nagle potężny trzask. Zadrżała. Nagle wszystko zaczęło się trząść. Przerażona, wstała znad zapisanej tajemniczymi literami księdze, chwyciła worek i spakowała w niego broń i najpotrzebniejsze rzeczy. Szybko zaczęła uciekać najbliższym korytarzem, co chwilę tracąc równowagę. Nagle zatrzymała się przerażona w przejściu, które zawaliło się przed jej nosem. Skupiła się, odwróciła i skręciła w boczny korytarz, wydostając się na powierzchnię. Ruiny zaczęły się zapadać. Jej dom... Jednak nie miała na to czasu. Szybko pobiegła w stronę Salvatico, co chwilę się potykając i tracąc równowagę. Trzęsienie się nasilało, jednak biegła, wspomagana przez złamaną obietnicę, czarną magię.

[las]