Opuszczona chata pustelnika

Chłopak ostrożnie położył dziewczynę na niewielkim, niezbyt wygodnym, drewnianym łożu, które zdobiły dziwne - za pewnie wyrzeźbione przez samego pustelnika - symbole. Okrył jej drobne ciało futrem, które wisiało na oparciu koślawego krzesła stojącego nieopodal.
Chata nie wyglądała na opustoszałą. Nie tutaj. Migtox jednym, krótkim gestem sprawił, że w kominku zapłonął ogień rzucając wesołe cienie na ściany chaty. Tygrys leniwie położył się nieopodal kominka nie spuszczając uważnego, mądrego spojrzenia z chłopaka.
Ten zrzucił płaszcz i spojrzał na własne, dośc karykaturalne odbicie w zbitym lustrze. Ostatnio był tutaj parę miesięcy temu, jednak ktoś zadbał o najważniejsze rzeczy. Mimowolnie przez twarz chłopaka przemknął uśmiech, gdy wzrok odnalazł miskę świeżych owoców, garnuszek z wodą zaczerpiętą ze starej studni oraz wędzone plastry mięsa i bochenek chleba.

Po pół godzinie Sandra z omdlenia wpadła w niespokojny sen. Obudziła się nagle dziwnie rozpalona i spocona, ale trzęsła się z zimna. Usta miała suche, a grzywka przykleiła jej się do mokrego czoła.
-strasznie mi zimno. i pić...-wyszeptała jakby sama do siebie.
W końcu jej nerwowe i lekko zamglone spojrzenie natrafiło na chłopaka.:
-to Ty braciszku...?-zapytała słabym, dziecięcym głosikiem.

Chłopak lekko drgnął jak gdyby złapany na złym uczynku. Powoli odwrócił się w stronę dziewczyny. Jej spojrzenie było nieobecne, zamglone. Czyżby pomyliła go z kimś innym?
- Spokojnie... - wyszeptał ocierając jej czoło mokrą szmatą, którą uprzednio zmoczy. Do jej rozpalonych ust przyłożył kubek z zimną wodą.
- Pij...

Sandra posłusznie napiła się z kubka.
-braciszku dobrze, że jesteś. Mamusia się ucieszy. Bała się że nie żyjesz, ale ja braciszku zawsze wiedziałam, że Cię znajdę wiesz....-Sandra umilkła i wpatrywała się w chłopaka z rozchylonymi ustami. Jej spojrzenie było jednak roztargnione. Trzęsła się z zimna.
-a tatuś kupił mi prawdziwą piłkę wiesz braciszku.? Żeby mi nie było smutno jak Cię zabrali Ci źli panowie.
Sandra zakaszlała silnie, aż uniosła się kilka centymetrów w górę.
-braciszku...daj mi rękę.

Chłopak mimowolnie poczuł jak w jego sercu rodzi się ziarenko współczucia do owej dziewczyny, mimo iż jej nie znał i jeszcze paręnaście minut temu jej zachowanie go bawiło.
Dziwne, ale nie czuł się na siłach aby powiedzieć jej, że niestety nie jest jej bratem tylko zwykłym tchórzem, który uciekł z zamku przed gniewem ojca.
Delikatnie ścisnął jej rozpaloną dłoń i popchnął ją na łóżko otulając futrami.
- Odpocznij... - rzekł spoglądając na nią z uwagą. - Gdy się obudzisz wszystko będzie inne - dodał powtarzając słowa własnej matki. Ona kłamała. Świat nigdy się nie zmieni.

-dobrze braciszku.-rzekła potulnie. Położyła się na boku i skuliła niczym kuleczka pod warstwą futer. Zakasłała jeszcze, po czym zamknęła oczy. Oddychała, dziwnie łapiąc powietrze.
-kocham Cię braciszku.-rzekła sennie i wciąż trzymając dłoń chłopaka zasnęła.

- Śpij dobrze malutka - wyszeptał spoglądając na drobną, spokojną twarz dziewczyny, której imienia nawet nie znał. Czyżby pod maską wukgaryzmu i cynizmu kryło się coś więcej?
Gdy dziewczyna zasnęła chłopa puścił jej dłoń i ostrożnie wstał podchodząc do okna i wychodząc przed chate. Przedtem zostawił na stole miskę z owocami, świeży chleb oraz kilka plastrów wędzonego mięsa i dzban wody.

Sandra spała ciężkim snem. Śniły jej się wielkie różowe słonie, na których siedziały wojska.
-braciszku.!-zawołała mała Sandra we śnie, a jeden z wojowników pomachał jej z różowego słonia. Nagle słonie zniknęły, a żołnierze powiększyli się do zaskakujących rozmiarów. Wielkie ciemne postacie otaczały dziewczynkę, zasłaniając jej niebo.
-braciszku...?-ale nikt się nie odezwał. Dwie z postaci ściągnęły weneckie maski.
-mamo.! tato.!-krzyknęła do nich Sandra, ale one tylko uśmiechnęły się w upiorny sposób. Postacie pochylały się nad nią coraz bardziej. Próbowała krzyczeć, ale z jej gardła nie wydobywał się żaden dźwięk. Nagle została już tylko ciemność i błysk upiornych, weneckich uśmiechów.
Po dwóch godzinach snu Sandra poderwała się nagle na łóżku. Jej pierś falowała szybko, do bolących oczu mocno przyłożyła dłonie.
-Boże...-jęknęła. Coś ją nękało. Nadal było jej bardzo zimno i chciało się pić, jeść, ale gdzieś w głębi, towarzyszyło jej ukłucie niepokoju. Po chwili oddech jej się uspokoił. Przełknęła ślinę i oderwała jedną dłoń od oczu. Najpierw widziała tylko światło. Odjęła druga dłoń i obraz jej się wyostrzył. Drewniania chata.?
"co to jest.?" pomyślała, spoglądając na futro, którym była okryta. Zdezorientowana rozejrzała się po pomieszczeniu.

Chłopak słysząc krzyki dobiegające z chaty wbiegł do środka gwałtownie otweirając drzwi. Jego spojrzenie szybko przebiegło ciemne pomieszczenie zatrzymując się na drobnej sylwetce dziewczyny, która wyglądała na zdozrientowamną.
- Wszystko dobrze? - zapytał zamykając za sobą drzwi i podchodząc bliżej. Nie spuszczał z nieznaomej spojrzenia. Nie miał zamiaru mówić jej o tym co mówiła podczas gorączki.

Sandra wpatrywała się w osłupieniu w chłopaka. Kiedy podszedł odruchowa podciągnęła futro pod samą brodę.
-kim jesteś.?-mrugnęła, i dopiero po tym zaczęła kojarzyć fakty. A raczej twarze, a to konkretnie tą jedną jedyną. Skuliła się w "futrzanej" pościeli i patrzyła na chłopaka w osłupieniu.
-co się stało.?-zapytała, a jej głos był stłumiony, bo już prawie cała schowała się pod futerkiem.

Chłopak zatrzymał się przed kominkiem, tak że wesołe cienie padały na jego twarz, a języki ognia sprawiały, że czarne tęczówki zabarwiły się na ciemny szkarłat.
- Straciłaś przytomność więc zabrałem Cię tutaj abyś mogła odpocząć po podróży - rzekł cicho domyślając się jaki był powód wyczerpania nieznajomej. - Powinnaś coś zjeść i pozostać tutaj parę dni aż zbierzesz siły - dodał po chwili.

Dziewczyna mrugnęła kilka razy wpatrzona w chłopaka.
-co.?a.. co Ty mi tutaj za kity wciskasz.?! czuję się świetnie.!
Sandra odrzuciła bezpieczne futerko i szybko wyszła z niewygodnego łoża. Błąd. Jej ciało było bardzo wyczerpane i natychmiast się zatoczyła. Przytrzymała się drewnianego krzesła, po czym wyprostowała się powoli i z godnością, co dało śmieszny efekt.
-stoję.-powiedziała jakby sama do siebie.

Chłopak wpatrywał się w dziewczynę z lekką troska malującą się w jego czarnych oczach, a może była to zwykła kpina.
- Usiądź i odpocznij - powtórzył po raz kolejny z precyzyjnym spokojem w głosie, sam wpatrywał się w ogień opierając o kamienny kominek.

-nie-powiedziała odgarniając kosmyk z czoła.
-a poza tym...-zerknęła w bok. Było jej strasznie głupio.
-muszę się odświeżyć.-dodała cichutko, wykręcając sobie palce z zażenowania.

- Zostawię Cię samą... - rzekł szybko, może za szybo. Jak gdyby pragnął chociaż na chwilę uciec od ludzi, pobyć sam. Tak, "książę ciemności" ostatnie tygodnie spędzał samotnie włócząc się po mieście lub pobliskich lasach.
- W tyle domu jest niewielka pompa, mam nadzieje, że to Ci wystarczy - dodał szybko wyrzucając z siebie słowa.