Miasteczko

Sandra oblizała wargi i uśmiechnęła się w trochę kpiący sposób, którego już nie kontrolowała. Zgadywała, że to młody ją tak "podstępnie" naszedł.
-no no...-odparła miękkim głosem.-w taki sposób znajomości jeszcze nie zawierałam.

Jej kpina nie wywarła na nim żadnego wrażenia. Był do niej przyzwyczajony, chociaż słyszał ją z ust innej osoby.
- Zadałem Ci pytanie - odparł odsuwając ostrze od ciała dziewczyny, która ponownie nie mogła dostrzec jego twarzy schowanej w cieniu kaptura.
- I oczekuje odpowiedzi. - dodał chowając sztylet.

Dziewczyna powoli odwróciła się do chłopaka. Stała bardzo blisko, tak, że prawie stykali się ciałami. Uśmiechnęła się do niego.
-wymagasz odpowiedzi, a sam nie przedstawiłeś mi się. Savoir-vivre kolego.
Nie wiedziała, co zrobić z rękami w takim momencie, więc jedną wsunęła do kieszonki, a drugą poprawiła włosy. Zastanawiała się, jak długo zdoła jeszcze nad nimi panować, w obecności tego młodego mężczyzny.

- Nie pochodzisz z Krainy Nero, prawda? - zapytał, a jednocześnie stwierdził dość ważny dla niego i innych mieszkańców fakt. Dziewczyna była obca i nie powinna tutaj przebywać. Dla własnego bezpieczeństwa powinna opuścić miasteczko, niezauważona.
- Załóżmy, że mam wiele imion, a żadnego z nich nie musisz znać - dodał po chwili i powoli ściągnął kaptur. Jego czarne oczy były spokojne, gdy ten wpatrywał się w nieznajomą.

-Nero.?-dziewczyna lekko uniosła brwi.
-jestem koczowniczką-odparła z błyskiem w oku, po czym podjęła temat młodzieńca.:
-no trudno. Nieznajomy. Nie jesteś pierwszym i zapewne nie ostatnim, którego imienia nie poznałam.-mrugnęła do niego i odwróciła się. Gdzie ten tygrys.? O. Tu sobie stoi wiernie kociątko jedne. Sandra pochyliła się nad zwierzęciem.:
-no i co przybłędo.?-poczochrała wielką głowę Tygrysa.:-masz jakąś miejscówę na boku.? Chętnie bym się zdrzemnęła...
Ruszyła powoli przed siebie wciąż gadając do białego tygrysa.

Przez twarz chłopaka przemknął cień rozbawienia, który znikł tak nagle jak się pojawił. Niczym nieproszony gość.
Kolejne wydarzenia potoczyły się zbyt szybko, aby mógł je opisać nawet najlepszy obserwator. Chłopak nagle poderwał się z miejsca i pociągnął nieznajomą w głąb uliczki, zaciskając dłonie na jej ramionach.
- Musisz być ostrożna, koczowniczo - wyszeptał przysuwając się do dziewczyny, tak że jej plecy dotknęły chłodnej ściany, aby schować się przez uważnym spojrzeniem strażników.

Zaskoczona Sandra przywarła całym ciałem do muru, ale po chwili odzyskała trzeźwośc umysłu.:
-ej ej ej co jest.?-wyplątała się z jego uścisku i spojrzała buntowniczo prosto w jego oczy.:
-co z Tobą kolego.? Najpierw mnie atakujesz, potem chowasz w jakimś...co to jest...korytarzyku.-nagle rozejrzała się. I odetchnęła. Tygrys kulił się pod drugą ścianą.
"Oh przybłędo. Będę musiała obudzić w Tobie z powrotem tego silnego zwierzaka, którym zapewne byłeś." pomyślała.

Chłopak spojrzał na dziewczynę z lekkim politowaniem oraz rozbawieniem. Jej zachowanie śmieszyło go w pewien sposób oraz napawało pewną nieokreśloną obawą.
- Nie mam zamiaru tłumaczyć Ci tutaj swojego postępowania. - mruknął pocierając opuchnięty policzek, podczas gdy jego oczy badały okolicę. Bez zbędnych słów chwycił drobną dłoń dziewczyny i pociągnął za sobą wychodząc na zlaną w słońcu uliczkę. Szedł dość szybko w pośpiechu chowając twarz w cieniu kaptura.

Sandra była bardzo ciekawa dalszych wydarzeń. Ale z drugiej strony...
-puść mnie, bo zacznę się wić i krzyczeć, że jesteś zboczeńcem.!-warknęła i starała się przystanąć, ale chłopak był od niej silniejszy.
-i w ogóle to kim Ty jesteś co.? Jakimś czarodziejem od...bo ja wiem. O.! Od kurcze dziwnych wydarzeń.?! Nie szarp mnie tak bo Cie ugryzę.!....Oh, kochany tygrysek, przybłędo ugryź go.! Mówię ugryź.! Boże...co za chore towarzystwo-mruknęła pod koniec swojego krótkiego monologu Sandra.

Chłopak roześmiał się nerwowo po krótkim monologu "towarzyszki". Bawiła go coraz bardziej swoim dość głupiutkim zachowaniem.
- Załóżmy, że mam na imię Mark - rzekł po chwili nieubłaganie idąc przed siebie, a tym samym ciągnąc dziewczynę w kolejne uliczki.
- A na resztę pytań odpowiem, gdy znajdziemy się poza miasteczkiem. Aha...a Twoje krzyki na nic się nie zdadzą. Nikt Ci nie uwierzy, ślicznotko!

-wal się.-powiedziała Sandra i kopnęła chłopaka, co nie zmieniło faktu, że musiała za nim wręcz biec, bo oczywiście jej nie puścił. Zaczynała ją już irytować ta sytuacja, co do miasteczka przybyła rano. Miała prawo przebywać, gdzie tylko sobie wymarzyła. Była wolna, żadnych granic. A do tego wszystkiego była strasznie głodna i zmęczona. Jak ten dziwny gość w końcu ją puści i zakończy swoje przełajowe biegi, zmusi go, żeby dał jej coś do jedzenia. Albo nie. Napluje na niego, odwróci się i pójdzie z tygryskiem w świat. Postanowione. Napluć. I uciec.

- Z miłą chęcią!! - warknął nie obdarzając ją nawet najkrótszym spojrzeniem. Cała sytuacja go bawiła, a zarazem powoli irytowała. Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństwa, a on nie miał zamiaru jej tego uświadamiać.
Zatrzymał się dopiero na skraju miasteczka i ponownie zrzucił kaptur. Puścił jej dłoń i spojrzał na nią oczekująco.
- Proszę, możesz iść... Życzę Ci powodzenia! - mruknął i odwrócił się żeby odejść.

-nie.!
Sandra założyła ręce na piersiach i z impetem i królewskim fochem usiadła po turecku na ziemi.
-nie możesz mnie teraz tu tak zostawić nieznajomy.-oznajmiła.

Chłopak roześmiał się. Miał dość ochrypły głos jednak przyjemny dla ucha. Miła, głęboka chrypka.
- A to dlaczego, księżniczko? - zapytał z nutą kpiny w głosie.

Sandra spojrzała na chłopaka i wstała. Podeszła do niego blisko, tak, by móc spojrzeć w tą kpiącą, ale na swój sposób miłą twarz.
-posłuchaj nie jestem Twoją cizią, kuchareczką ani inną gumową lalą więc nie zwracaj się do mnie z łaski swojej w ten sposób. Wyciągasz mnie z miłej miejscówki, mogłam sobie tam przenocować, atakujesz mnie i wy...
Sandra chciała powiedzieć coś jeszcze, ale nagle zaćmiło jej się w oczach. Zobaczyła tysiące małych srebrnych mróweczek przed oczyma, jej głowa wydała się ze stali, ale szybująca wśród lekkich chmurek.
Dziewczyna zemdlała z głodu i zmęczenia. Wędrowała przez kilkanaście dni, prawie bez ustanku, szukając miejsca, gdzie mogłaby pozostać trochę dłużej. W ciągu tego czasu w ustach miała tylko znalezione jabłko, czekoladkę i jedną razowa bułkę. Zanim zemdlała czuła się okropnie. Ale niby komu miałaby o tym powiedzieć.? Zawsze radziła sobie sama. Zawsze była twarda. Tym razem głód dokuczał jej wyjątkowo, zmęczenie, ból głowy, a kości sprawiały wrażenie, jakby zrobione były z ciężkich głazów.