Pobliskie łąki i pastwiska

-pokażę Ci prawdziwą biesiadę, rodem, ze starych opowiadań ludu Nero.
uśmiechnął się tajemniczo i pociągnął ją za sobą w głąb lasu.

[karczma.]

-Fajnie- uśmiechnełą sie czule i ruszyła za nim.
[karczma]

Upadł czując paraliżujący ból w okolicach prawego boku. Ciemna plama krwi powoli naznaczała swoje żniwo na białej koszuli. Grot strzały wciąż tkwił w ciele wnikając w nie przy każdym, nawet najmniejszym ruchu.
Czy strzała była zatruta?

Chłopak skrzywił się zmuszając ciało do kolejnego, nadludzkiego wysiłku. Jednak, gdy ujrzał w oddali zarys lasu jego usta uformowały się na kształt lekkiego, kpiącego uśmieszku. Udało się!! Udało!! A jednak...za jaką cenę głupcze. Migtox wyciągnął strzałę z krwawiącego boku i przycisnął do niej dłoń, aby zatamować krwawienie.
Dopiero po dłuższej chwili zdołał ruszyć dalej, lekko chwiejnym krokiem znikając w cieniu drzew.
[skraj wioski]

Dziewczyna błądziła rozgladajac sie do okoła, czego szukałą? Owoców?

Jakaś biała postać przemknęła w oddali chowając się między drzewami Lasu Nocnych Krzyków. Z oddali zdawały się dobiegać ciche szepty jakby gdzieś rozmawiało ze sobą kilkunastu ludzi.

-halo! kto tu jest?- zapytala rozgladajac sie,jej serce szybko zabilo.

- Magiczny krąg. Zgoda. Przyjaźń. Wiedza. Moc. Magia. Władza... - szepty zdawały się być urywanymi słowami, które nie zawierały większego sensu, znaczenia. - Już czas... - coś zimnego musnęło nagie kostki elfki.

- co jest grane, ja juz wariuje-mrukneła do sienie i poczłua zimny powiew wiatru? Bała sie.

- Chodź za nami...chodź... - powietrze wokół niej dziwnie wirowało, a coś bladego przemknęło obok. Miało ono postać pięknej kobiety o smutnym wyrazie twarzy. - Już czas... - szepty zaczęły się oddalać.

Posłusznie ruszyłą wprzód.Nie miała pojecia co sie dzieje. A może zjadłą coś trującego?

- Chodź...już czas... - słowa powtarzały się, niczym słowa wyroczni. Czasami coś zimnego muskało skórę na dłoniach lub twarz elfki, jakby ktoś lub coś chciało ją pospieszyć. - Zbliż się...odnajdź siłę...

Nie miała pojecia co sie dzieje po jej ciele przeszła gęsia skórka.
-czehgo odemnie chcecie!?

- Przeznaczenie...musisz uwierzyć...już czas... - głosy nabierały na sile, aby po chwili pozostawić elfkę całkowicie samą. - Uwierz, a dostrzeżesz nieobecne - słowa jeszcze przez chwilę krążyły w powietrzu, aż zapadła głucha cisza.

Rozejrzała sie była w lesie.Gdzie cholera jest wyjscie?Biegła przed siebie. Ale totalnie zgubiła oriętacje. Coś tu jej nie grałow i nagle zauważyła niedaleko budowle. Bardzo starą budowle. Ciekawska dusz anie dała za wygraną. Ruszyłą w głąb Świątyni? Chyba tak to można było nazwać. Jakieś napisy w neiznanym jezyku rysunki. Rzeźby i masz... wielka ściana i piękna mozaijka.. jak by ją tu opisać słowam. No chyba sie nie da. Stukot butów? a może bębnów , Laryssa znowu sie przestraszyła. Znowu słyszała głosy! to było przerażające. Byla zmęczona i głodna, może to tak na nią działąło? Chciałą uciec. Chciała znów znaleść sie w Selvetico. Wyszła świątyni i biegła przed siebie. Miałą nadzieje że uda sie jej stąd wkońcu wydostać.
[jezioro]