Sala Luster

Chłopak wbiegł do potężnej sali, którą zdobiły cztery marmurowe kolumny podtrzymujące jej wspaniały, gustowny wystrój. Sufit zdobił ogromny żyrandol z tysiąca brylantów mieniących się wszelakimi barwami. Na ścianach widniały potężne, mosiężne lustra oraz obrazy, przedstawiające historie Krainy Nero. Na samym końcu, czerwony dywan, prowadził do złotego, wybijanego szmaragdami oraz brylantami tronu.
Migtox mimowolnie skrzywił się na jego widok.
- Matko... - jego słowa potoczyły się po sali, a kroki odbijały echem niknąc gdzieś w mrocznej ciszy. Jak gdyby wszyscy mieszkańcy zamku byli pogrążeni w śnie.
- Migtox!! - starsza kobieta, której jasne, wręcz białe włosy były splecione w gruby warkocz, wybiegła z pobliskiej sali biorąc syna w ramiona. - Gdzie byłeś? Martwiłam się...
- Gdzie on jest?
- W miasteczku, na dziedzińcu - odparła kobieta ze strachem spoglądając na chłopaka. - Nie rób tego, błagam!
- Nie martw się, matko. - Migtox uśmiechnął się i pocałował ją w czoło. Następnie wybiegł z zamku nie ignorując ukłony poddanych i strażników.

Jękneła głośno , jej poloczek był zaczerwieniony. Zabloało i to bardzo. Poddała sie nie miała już sił , spusciła głowe zasłaniajac sie włosami.

Gdy znaleźli się przed bramą jeden z mężczyzn splunął na ziemię pod stopy elfki. Ten sam, który wymierzył jej policzek. Teraz patrzał na nią z nienawiścią malującą się na wykrzywionej twarzy.
- Zobaczymy jak zatańczysz, gdy staniesz przez jego majestatem - warknął i popchnął ją w stronę tronu, gdzie wysoki mężczyzna przyodziany w szkarłatną szatę rozmawiał z jasnowłosą kobietą.

Upadła na zimną posadcke. Uniosłą do góry głowe.
-Natychmias każ im mnie wypuścic!-krzykneła . Nie mała szacunku do tego króla. Brzydziła sie nim

Król roześmiał się. Jego śmiech był pełen szyderstwa i pogardy. Pogardy dla tak szlachetnej rasy, której nienawidził z całego serca.
- Ty rozkazujesz mnie?! - zapytał powoli schodząc po marmurowych schodach, tak że po chwili znalazł się przed elfką.
Kobieta spoglądała na elfkę ze strachem i jakby współczuciem. Wiedziała co ją czeka.

-Nie masz prawa mnie więzić, wiesz kim jesteś!-krzykła, jednak nie podniosła sie z posadzki patrzała nienawistnym wzrokiem na Króla.

Król stanął przed elfką spoglądając w jej ciemne oczy.
- Skąd w was, szlachetnych elfach bierze się tyle nienawiści - rzekł z nuta ironii w głosie i wybuchł śmiechem. Nagle jego spojrzenie zatrzymało się na medalionie z niebieskim szmaragdem.
- Kto Cię tutaj przyprowadził, elfko?

-Dobrze wiesz Królu że i tak Ci nie powiem-powiedziała patrzac wprost na niego.- A co do nienawiści... zawsze dla was coś sie znajdzie.

- Mógłbym Cię polubić, księżniczko - ostatnie słowo wyszeptał i uśmiechnął się krzywo. - Jednak niestety muszę się dowiedzieć kto odważył się złamać mój rozkaz, aby wytępić zdrajców we własnym kraju. Myślę, że rozumiesz. - dodał i odwrócił się w stronę żony.
- Zabierzcie ją do lochów! I miejmy nadzieje, że wkrótce zacznie mówić!

-Do jakich lochów! Nie możesz mnie więzić! i tak ci nic nie powiem- Krzykneła głośno. Szczerze to była troche przerażona..a może nawet sie bała? Napewnotego nie okazywała/.

- Niestety... - rzekł odwracając się i spoglądając ze znudzeniem na elfkę. Jakby już zdołał zapomnieć, że ta kiedykolwiek istniała. Podszedł do niej i jednym ruchem dłoni zerwał medalion widniejący na jej szyi.
- Mogę... - dokończył, a strażnicy pociągnęli elfkę w stronę lochów.

-Mój medalion!- Krzykneła , wiele dlaniej znaczył.. a teraz co? Ktoś poprostu sobie go wzioł!? Poczuła jak jeden ze strazników kładzie jej dłoń na ustach. Znó zaczeła sie szarpać.

- Uspokój się ślicznotko... - wyszeptał jedne ze strażników szarpiąc za sobą elfkę aby ta szła szybciej. Ludzie, których mijali spuszczali wzrok lub po prostu znikali w pierwszej napotkanej komnacie.
Po chwili zatrzymali się przed kamiennymi, stromymi schodami prowadzącymi do lochów.
[lochy]

Ktoś głośno otworzył drzwi sali luster. Do komnaty weszło dwóch strażników, za nimi młody książę i jeden z wojowników. Strażnicy skłonili się i natychmiast stanęli przy drzwiach, pilnując ich. Gael podszedł do tronu i stanął po prawej jego stronie, zostawiając młodego księcia stojącego bezradnie na środku sali. Król machnął ręką na jednego z strażników stojących pod ściną. Ten natychmiast stanął w pobliżu Migtoxa, wyraźnie go pilnując...

Migtox powoli podniósł spojrzenie na majestat króla, który spoglądał na niego z wyraźną niechęcią i wściekłością malującą się w jego jasnych, bezbarwnych oczach.
Na twarzy chłopaka malował się spokój i znudzenie, które zdawało się być objawem głupoty z jego strony. Jak gdyby cała sytuacja, która zaraz miała się tutaj rozegrać nie dotyczyła jego osoby.
- Czyżbyś mi nie ufał, ojcze? - zapytał nie spuszczając beznamiętnego spojrzenia z króla. W jego głosie pojawiło się rozbawienie.
- Widzę, że zapomniałeś kim jestem!!
- Kim jesteś? - chłopak roześmiał się z kpiną. - Władcą, który gardzi swoim ludem! Królem, dla którego liczy się tylko władza i bogactwo, które siłą odbiera biednym! Tyranem, który nie docenia tego co dostał od życia! To kim...

- Jak śmiesz?! - krzyk króla oraz wymierzony policzek przerwał oskarżenia płynące z ust własnego syna. Ten spoglądał na ojca jedynie ze spokojem.