Biała polanka.

- I ty tak do ksieżniczki?!- rozesmiała sie , miałą straszne łaskotki.-Przestan!prosze- mówiła wciaz sie smiejac.

-nie ma mowy.!-krzyknął Yorge wciąż łaskocząc elfkę.
Była taka słodka, gdy się śmiała, jak zresztą każda istota płci żeńskiej. Yorge uwielbiał kobiecy śmiech, mógłby go słuchać godzinami, a i tak nie znudził by mu się ten dźwięk. Był to tak rozczulający odgłos, że Yorgiemu momentalnie robiło się cieplej na sercu.

-Yorgi! wariacie ty jeden!-móiła wciaz sie smiejąc- ciezki jesteś! co ty jesz!?-zapytała przygladajac sie mu.

Nagle biały sokół przeleciał nad ich głowami. Yorge sturlał się na bok i spojrzał w niebo. Podparł się na łokciach i zerknął na leżącą obok Alex. Przeczuwał, że przyjaciółka będzie już musiała opuścić tereny Bianco.

Musze wracac-wyszeptałą rozgladajac sie- robi sie późno

Yorge skinął głową i zawołał Santiago. Razem z Alexandrą usiedli na jego grzbiecie i pognali przed siebie. Co prawda to tylko 20 minut pieszo, ale Yorge uwielbiał prędkość.

*Przechodzą do : Selvatico : Las*

Doskonale wiedziała co robić. Nie, nie nadawała się tu. Zdawać by się mogło, że stoi w miejscu, a za jej plecami panuje chaos, którego ona nie jest w stanie pojąć. To nic nowego, że nigdzie nie pasowała. Była koczowniczką, musiała ruszyć dalej. Z chatki wzięła zapasy, kilka koszul i oczywiście tygrysa. Było jej tylko żal, że nie zna jego imienia, że znowu ucieka. Ostatni raz odwróciła się twarzą do białego zamku. Pożegnała się w myślach i ruszyła, a za nią zwinnie poczłapał Santiago.

Migtox szedł przed siebie lekko powłócząc nogami. Nie zauważył, że z oddali zbliżała się znajoma postać dziewczyny. Wyglądała inaczej niż przy ich ostatnim spotkaniu. O tak!!
Chłopak ze złością kopnął kamyk, który potoczył się po ścieżce aż pod jej nogi.

Minęła go obojętnie i na skraju lasu usiadła na grzbiecie Santiago. Odwróciła się tylko i ostatni raz spojrzała na chłopaka, po czym pognała przed siebie.
"żegnaj" pomyślała i zniknęła wśród drzew.

Lekko zaskoczony odwrócił się i pobiegł za nieznaną dziewczyną. Nawet jej nie podziękował.
- Poczekaj!!!

Biel biel biel. Tutaj wszystko było czytse i nieskazitelne. Pożar tutaj nie dotarł dziwnym trafem, niestety, trzesienia ziemi dały o osbie znać. Bianco było zupełnie opustoszało, jego mieszkańcy, mający najbliżej do granicy pewnie zdążyli już uciec. Santiago zwinnie przemierzył białą, zniszczoną i zapadnięta teraz polanę, a za nim ciągnął się sznur zmarnowanych mieszkańców Selvatico.

wybiegła na przód/
-Ludzie musimy przyspieszyc. I tu wkońcu dotrze ogien!-krzyneła i podbiegła do jakiegoś zapłakanego dziecka , było zmeczone i chciało juz usiąsc , wziołą go na barana.

Przyspieszyć, łatwo było jej mówić. Ci ludzie byli do reszty wyczerpani. Jakaś młoda kobieta wysoko w ciąży ledwo szła. Biedaczka. Ale za to jej dziecko będzie mialo mocny hart ducha. Santiago spojrzał na tłum i zastanawiał się, jak długo wytrzymają. Południowa granica była jeszcze kawał drogi stąd, chyba że pójdą na skróty. Ale skróty nie były miłe. Santiago starał się nawiązać wzrokowy kontakt z Alex. Zrozum, dziewczyno. Udało się. Przez myśl elfki przebiegły strzępy obrazków ukazujące niebezpieczne ,białe urwiska, czyli najszybszą drogę. Dłuższa i bezpieczniejsza prowadził po prostu wzdłuż pól uprawnych, za które z kolei nie był pewien Santiago.

Spojrzałą na Santiago , nie byłą pewna co do tych skrótów ale kiwneła głowa. Podeszła do kobiety w ciązy i podała je swój bukłak z woda.

Ruszyli. Z trudem ale jednak. Żmudną robotą byłoby opisywanie tutaj wszystkich upadków, jęków, nagłego gradu i zamieci. Tak tak, Ogień z Nero, Trzęsienie z Selvatico, brakowało katastrofy żywiołowej z Bianco, chociaż ta była najmniej niebezpieczna. Każda dzielnica musiała dać coś od siebie. Przeklęte powiązanie. Przeklęte katastrofy. W końcu metoda prób i błędów dotarli na skarpę, stamtąd droga na pustynię, która, ze względu na bliskość z Bianco była w tych okolicach śnieżnobiała, była już bliska. Zdążyli jeszcze zabrać kilka owoców, bo o dziwo Bianco kataklizm najmniej doświadczył, albo przynajmniej oszczędził jego plony. Santiago było przykro, że musi się żegnać z Białą Krainą. Kiedy dotarli na skraj granicy próbował nawiązać kontakt z Sandrą, ale widocznie była ona zza daleko i zbyt wyczerpana, by go wyłapać. Miał nadzieję, że nic jej nie jest. Wiedział, że żyje dzięki tajemniczej deamonicznej więzi i to go uspokajało.