Dziki pustynny szlak.

Słonce grzało, a ona nie mogłą juz wytrzymac tego upału. Była zmeczona.Upiła łyka gorącej wody. Ochyda no ale co moze zrobic?

Sandra spojrzała na niego przeciągle. Jak niby miała mu to teraz wytłumaczyć.?
-Z Bianco, z kilkoma postojami było to pół dnia drogi.-wyjaśniała spoglądając przed siebie.- ale szczęśliwie dziś chyba ominie nas piaskowa burza. Spójrz na południe.-rzekła i wskazała ręką ciemny kawałek nieba.- to zwiastun deszczu, zwanego Gniewem Chac'a. Módl się, aby nie dopadł nas, zanim dojdziemy do wioski. Najlepiej, żeby w ogóle przeszedł bokiem.-tłumaczyła wciąż wpatrując się uważnie w teren przed sobą. Będąc koczowniczka nauczyła się doskonale rozpoznawać znaki.
-jeżeli dobrze pójdzie powinniśmy być w wiosce, za ok 3 godziny. Wiem, że wydaje się to długo. Nie potrafię określić tego precyzyjnie. Ostatnim razem miałam do dyspozycji większą prędkość, ale na nieszczęście spotkałam na swojej drodze piaskową burzę i jakąś piracka bandę.
Potarła dłonią szyję, jakby się nad czymś zastanawiała. Po chwili zastanowienia dodała.:
-właściwie, fajni ludzie, tylko zabrali mi dużo czasu.

Chłopak zmarszczył brwi i spojrzał na ciemne chmury, które niebezpiecznie kumulowały się na południu. Mógł sobie jedynie wyobrazić jakie zniszczenia mogla przynieść taka burza.
- Możemy jedynie sie modlić o szczęście - wyszeptał i spojrzał na Sandrę, lekko mrużąc oczy. Szedł równo z nią, stawiając takie same kroki. Jednak myślami błądził gdzie indziej.

Tak. Kiwnęła głową, bo nic więcej nie miała mu teraz do powiedzenia. O czym tu mówić.? To grupa ludzi, którzy teraz, tak jak Sandra stali się koczownikami, z jedną tylko różnicą, mianowicie, nie znali świata poza swoją krainą. Sandra pomyślała o domu i dopiero teraz uderzyło ją, że nie była w nim od dobrych kilku lat. Chwilka, ile to już.? 5. Równiutkie 5 lat. 5 lat temu widziała matkę, ojca. 5 lat temu ostatni raz jadła kluski z sezamem. 5 lat temu...
Pomachała ręką przed nosem, co robiła zawsze, gdy chciała odpędzić od siebie jakieś myśli. Ale te nie dawały jej spokoju.
-miałam kiedyś brata.-rzekła po kilku minutach ciszy, zaskoczona własnym wyznaniem.

Gdy padły owe słowa, chłopak gwałtownie obrócił twarz w drugą stronę. Jakby nie chciał aby dziewczyna dojrzała wyraz jego oczu, twarzy, na której pojawiło się lekko zażenowanie. Wciąż doskonale pamiętał jej słowa, gdy majaczyła. Jednak postanowił nigdy jej o tym nie powiedzieć. Czy postępował słusznie? Może...

Milczał...a to milczenie było odpowiedzią.

A pfe i jest cała mokra. Jak ona nie cierpi być mokra. Oż jak jej nic nie pasuje no ale ...yh.. Podniosła głowe by spojrzec na Gaela któy patrzał wprost przed siebie.Był odniej wyższy dlatego czesto bolała ją szyjia ( XDD). Zauwazyłą też młodego Elfa który sie jej przygladał. Lekko sie usmiechnełą i odwróciła od niego wzrok.

Nikt nic nie powiedział, ale Sandra nie zwracała na to uwagi. Jakaś tajemnicza siła z głębi kazała jej wyrzucić to wszystko z siebie. Mówiła więc, ot, w powietrze.
-zabrali go gdy byłam małą dziewczynką. Do armii. Na służbę. Ku chwale kraju. Nie mogłam tego znieść. Zawsze... zawsze łudziłam się, że wróci, że nagle pojawi się w drzwiach, krzyknie 'Sarusia.!' i zacznie mnie gonić. Tak jak kiedyś. Ale lata mijały. On nie wracał. Czas miał leczyć rany, ale tak nie było.-westchnęła cicho, pomilczała i znów kontynuowała.- wyruszyłam potem w podróż. Chciałam go odnaleźć. Z początku pisałam do mamy. Nigdy się nie dowiedziałam, czy te listy dotarły. Błądziłam po całym świecie, zarabiając na lewo, ale po nim słuch zaginął. Odwiedzałam wszystkie wojskowe cmentarze. Ale na całym świecie, nie było miejsca, gdzie chociaż przez chwile mogłabym być 'Sarą'. Byłam jedną z wielu, koczowniczek, łachmaniarzy. Tułałam się z cyrkowcami, kieszonkowcami. Potem przestałam tęsknić. Za domem, za wszystkim. Straciłam nadzieję. Byłam małą, biedną jednostką, bez rodziny, bez domu, bez majątku. Bez jakiejkolwiek wiedzy i celu. A potem, bezradna i nic nie warta znalazłam go. Dał mi siłę i chęć życia. Wiem, że jego poprzedni kompan zostawił go. Porzucił, jakby był rzeczą. Wiem, że Santiago pomoże mi wrócić do domu.
Skończyła mówić tak nagle, jakby ktoś odciął jej mowę. Była zdziwiona i zażenowana własnymi oświadczeniami. Nigdy, przenigdy nikomu się nie zwierzała.

Nie wiedział co odpowiedzieć. Pierwszy raz od dłuższego czasu po prostu zabrakło mu słów. Nadal milczał i zdawało mu się, że jest to nieodpowiednie. Powinien coś powiedzieć, cokolwiek. Pocieszyć dziewczynę gestem, słowem. A jednak nie zrobił tego. Jedynie nerwowo potarł policzek i zacisnął dłonie w pięści. Czuł jak ciepło przemyka przez jego ciało.
- Nigdy nie odnalazłaś brata? - zapytał po dłuższej chwili, a słowa zdawały się być mu obce.

Powoli pokręciła głową.
-nie. Wydaje mi się, że on już nie żyje.-rzekła spokojnie, ale zaraz potem przygryzła leciutko wargę. A tam. I tak by pewnie powiedziała, że szlag by to trafił. Nie odzywała się przez chwilę pogrążona we własnych myślach.

Dopiero po chwili odważył się spojrzeć na dziewczynę. Jasne włosy opadały na zakryte cienkim materiałem, ramiona. Pełne usta były zagryzione w grymasie niepewności. O czym myślała? Gdzie została poniesiona na skrzydłach wyobraźni?
- Musisz wierzyć, Sandra...nawet jeżeli wydaje się to już bezsensowne po tylu latach. - rzekł ściszając głos do szeptu. Czemu to powiedział? Przecież nie musiał...a jednak.

Sandra spojrzała na niego, a w jej oczach zatańczyły zabawne iskierki. Zaśmiała się i rzekła.
-nie Migtox, ja już nie mam w co wierzyć. - odwróciła od niego wzrok i spojrzała przed siebie, na rozległą pustynię. Delikatnie powiał wiatr. Ulga, która dało się słyszeć w tyle wywołała na twarzy Sandry uśmiech. Całe szczęście byli coraz bliżej.

Chłopak podniósł spojrzenie na błekitne niebo, a w jego czarnych oczach odbiły się pojedyncze promienie słońca sprawiając, że nabrały szkarłatnego odcieniu.
- Zawsze jest w co wierzyć. Zawsze pozostaje cień nadziei. - odrzekł nie patrząc na Sandrę i ostrożnie odebrał jej Orfana, wkładając go do prymitywnego nosidełka, które miał przewiązane wciąż przez plecy.
I co zrobił? Wyprzedził ją o kilka kroków.

On się oddalił, a ona nie zamierzała go dogonić. Skoro ma, niech wierzy. Sandra obeszła pół świata, pod koniec, zapomniała już dlaczego właściwie wyruszyła. Był okres, kiedy trzymając się z druidami ze wschodu zapomniała, że w ogóle miała brata. Myślała, że był tylko snem. I on miał przyjaciół. Miał teraz małego, matkę, piękną, ale dziwnie smutną kobietę. Ona, poza Białym nie miała już nikogo. Bo choć chciała po wszystkim wrócić do domu, nie miała pojęcia gdzie on jest. Pomyślała, że chciałaby się zakochać. Ale zaraz odpędziła tę myśl, bo nigdzie nie potrafiła już zostać na dłużej.

Chłopak - po raz kolejny tego dnia - kopnął ze złością gorący piasek. Bezskutecznie. Gwałtowna fala wściekłości, która zalała jego umysł i serce nie chciała odejść. Co raz częściej popadał w dziwne - z braku lepszego słowa nazwijmy to - szały, którym towarzyszyła silna gorączka. Od kont odkrył znaczenie tatuażu, nasiliły się...

Gaworzenie dziecka wyrwało go z zamyślenia, w które popadł, a czarne spojrzenie zatrzymało się na tej małej, pulchnej twarzyczce.
- Szczęściarz z Ciebie. - wyszeptał i uśmiechnął się, przynajmniej tak mu sie wydawało. - Zero zmartwień co mały? - dodał i pokręcił głową.

Matka chłopaka szła samotnie obok Sandry obejmując dłońmi ramiona. Była wyraźnie smutna i zatroskana. Czasami zerkała na syna.

Alex pomagała mu iść. Zdrową ręką opierał się o nią, szedł razem z całą grupą. Czuł już się lepiej... - Daleko jeszcze, jak sądzisz - spytał dziewczyny