Południowa Granica.

- Skoro tak, to należy zostawić to za sobą, ale.. - Zawahał się - Nie potrafię. Chcę znać przeszłość, chociaż wiem, że jest niebezpieczna. - Wyciągnął z plecaka książkę, po czym spojrzał na wodę. Czy powinien zostawić to za sobą. Nie mógł. Ale... Rzucił książkę w wodę i położył się na piasku. - Skoro zaczynamy wszystko od zera, to nie będzie mi już potrzebne.

Co to za ksiazka?- zapytała i spojrzałą jak nurt rzeki porywa jego ksiązke gdzieś w dal.

- Odpowiedzi... Przeszłość, którą warto pogrzebać. - patrzył jak książka płynie w dół rzeki. - Myślisz, że jesteśmy w stanie odbudować to, co utraciliśmy?

Nie potrafił zasnąć. Przewracał się z boku na bok, aż wreszcie usiadł i przetarł dłońmi zmęczoną twarz. Czuł się fatalnie...jakby ktoś kilka razy zdzielił go w głowę ciężką maczugą.
Powoli wstał i spojrzał na udręczona twarz matki oraz dziecko, które z lubością ssało kciuka. Pragnął by teraz również być niczego nieświadomym bobasem. Cicho westchnął i ubrał jakąś czarną koszulę, którą przedtem podał mu jeden z elfów.
Po chwili szedł już przed siebie oddalając się od obozu.

Sandra ocknęła się energicznie. Nagle. Poderwała się w górę i rozejrzała.
-co to jest...?-zapytała zerkając na płaszcz, którym była okryta. Przed świtem. Obozowisko było ciche i uśpione. Nad kilkoma wczorajszymi ogniskami leniwie tańczyły resztki dymu. Sandra szybko się poderwała odganiając przy tym resztki dziwnych snów. Santiago momentalnie się obudził. Kochany Tygrysek. Sandra przykryła się swoim płaszczem, zapięła go, a płaszcz, którym była okryta rzuciła na grzbiet Santiago. Ogarnęła jednym spojrzeniem cały obóz. I wtem ryknął Biały Tygrys, a ryk jego był tak potężny, iż zdawać by się mogło, że dotarł do najbardziej zapomnianych i zakurzonych zakątków pustyni.
-czas obudzić lud.-szepnęła Sandra i czekała.

Ryk zdawał się nie docierać do chłopaka, który odszedł już od obozu spory kawałek, ze złością kopiąc nagrzany od słońca piach. Był rozdrażniony, a jedno niewłaściwe słowo mogło sprawić, że wybuchnie - niczym wściekłe języki ognia parząc śmiałka, który postanowił się zbliżyć.
Mamrocząc coś niewyraźnie pod nosem zerknął przez ramię ale jakoś nie czuł potrzeby zawracania.

Spojrzałą na Chestera.
-Jeszcze dzis dojdziemy do tej wioski.- powiedziałą zauwazajac ze wszyscy sie budza.

Sandra zauważyła, że wszyscy się już obudzili. Powoli pozbierali się i spojrzeli przeciągle na Sandrę. Brr. Nie lubiła tego. Czasami naprawdę wolała działać sama. Z drugiej strony było jej ich żal. Stracili wszystko. Nie mieli nic. Ale nie było czasu by się nad tym zastanawiać.
-15 minut, żeby zebrać to, co zostało, nagromadzić zapasy wody i ruszamy.-rzekła stanowczo i donośnie.

Obóz był malutką plamką w surowym krajobrazie pustyni. Jakie mieli szansę żeby przetrwać...żeby na nowo odbudować swój marny świat? Czy gdy to zrobią nie wrócą dawne spory i waśnie. Ludzka głupota i pycha nie znała ani dnia i godziny. Atakowała znienacka, dumnie patrząc jak człowiek niszczy siebie, przez samego siebie.
Chłopak ponownie kopnął ze złością piasek. Cholerny upał. Cholerna pustynia. Cholerna legenda. Cholerna przeszłość.

W końcu jakoś się pozbierali. Sandra obserwowała ich z daleka. Byli tak niezgrani, że żal patrzeć. Jak osy z trzech różnych uli, które straciły Królową. Bezradne i uśpione. Sandra poczuła się głupio, że to właśnie ona - całkowicie obca im osoba, koczowniczka, w krainie będąc zaledwie dwa razy przez przypadek, musi ich teraz wyprowadzić. Istniało wielkie prawdopodobieństwo, że w innych okolicznościach po prostu by się na nią wypięli. Ale teraz byli jak ślepe dzieci. Poczekała jeszcze chwilę spoglądając na pustynie i oceniając warunki. Zauważyła, że ludzie się już zebrali. Wykorzystała swoją potarganą nogawkę i dokładnie obwiązała nią głowę.
-ochrońcie głowy i ruszamy.-rzekła do tej części, która zwarta i gotowa stała wręcz na baczność z małymi, miniaturowymi wręcz tobołkami.
Odwróciła się i powoli ruszyła gorącym piaskiem.

Chcąc nie chcąc, powoli, krok po krok - w tym każdy zdawał się być coraz cięższy - ruszył za tłumem osób, które ślepo, niczym dzieci, podążały za Sandrą. Na jej twarzy malował się upór i pewność, której mógł pozazdrościć jej każdy. Nawet on...
Szedł jako ostatni zmuszając swoje nogi do posłuszeństwa. W jego umyśle tkwiła doskonała pustka nieprzerwana żadną, ambitną myślą. Chyba zwariował lub jest tego bliski. Jednak nie osłonił głowy, nie czuł takiej potrzeby. Nie dokuczał mu żar...był jego towarzyszem. Tam i tutaj.

Pomogła wstac Chesterowi i szała gdzieś w tle za wszystkimi. Pomagała mu iść.

Szła, wręcz z uporem maniaka, zastanawiając się, jak zareaguje Armastus na tak liczną grupę ludzi. W sumie ludzie tam nie byli źli, po prostu od lat byli chowani w przeświadczeniu, że każdy chce ich skrzywdzić, zabrać im bliskich (o ile takich mieli) i zawładnąć wioską. Zdaniem Sandry nie było czym zawładnąć, bo wioska była w opłakanym stanie. Ale potrzebowali pożywienia, nowych ubrań i tym podobnych. Musieli się gdzieś udać. Potem mogą wracać. Spróbować coś zrobić z Dalmo.
Uwaga. Zaczynała się otwarta pustynia.

[dziki pustynny szlak.]

Po kilku minutach samotnej wędrówki podszedł do swojej matki, która bez słowa obdarzyła go spokojnym, opiekuńczym uśmiechem, na który nie zasługiwał. Cicho westchnął i wziął od niej prymitywne nosidełko wykonane ze długiej szmaty, którą zawiązywało się na plecach. Tak też i zrobił spoglądając na gaworzące radośnie dziecko.
Nie mieli nic oprócz niego...nie zdążyli nic wynieść z pałacu. Jednak on nad tym nie ubolewał. Gdzieś w głębi duszy nawet się z tego cieszył.
Otoczył kobietę ramieniem i wszedł na szlak.
[dziki pustynny szlak]

Szła za nimi prowadzac męzczyzne.
[dzikki pustynny szlak]