Dziki pustynny szlak.

Sandra nagle się ocknęła. Rozejrzała się wokół i podrapała po policzku.
-gdzie jest Ayashia.?-zapytała po raz kolejny tego dnia.

I znowu szedł na poboczu przyglądając się tłumowi, który uparcie brnął przez piaski pustyni. Był zamyślony i czasami zerkał w niebo.

-Niewiem, ale chyba powinniśmy zaniedługo być- podała mu bukłak z wodą.

Kogo mógł zobaczyć w tłumie? Alex prowadzącą Chestera, który lekko kulał; ciemnoskórego mężczyznę górujące wśród innych osób oraz Pannę Doskonałą idącą przy jego boku; Ayashie biegnącą na końcu tłumu i starającą się wszystkich dogonić; zamyśloną Sandrę; własną, smutna matkę, której spojrzenie zatrzymało się na Chesterze.

Chłopak zwolnił i zrównał się z nią, ponownie. Milczeli...ale w tym milczeniu była jakaś mądrość.

- Jasne. Dzięki - powiedział biorąc od niej bukłak z wodą. - oby to wszystko skończyło się lepiej niż się zapowiada.

-Będzie dobrze, inaczej nie moze byc- usmiechneła sie lekko i odganeła włosy. Była zmeczona

- Mogę już sam iść. Nic mi nie będzie. Ciebie też to męczy, chociaż trochę powinnaś się odciążyć. Poradzę sobie - Przestał się wspierać o Alex i ruszył za tłumem o własnych siłach. Może wyglądało to troszkę nieporadnie, ale szedł.

Zaczynało się robić niemiło, bo ludzie prawie opadali już z sił. Sandra przestała się rozglądać za Ayashią. Potem ją znajdzie.
-przepraszam, przepraszam...-mówiła przepychając się przez ludzi. W końcu dotarła na sam początek kolumny i pobiegła przed siebie ile sił w nogach. Po kilku sekundach dotarła na skraj pustynnego wzgórza. Na lewo od niej rzekła spływała małym, ale jednak wodospadem w dół. Ziemia była tu mniej piaszczysta, bardziej sucha i spękana. Spojrzała w tył na ludzi, w końcu w prawo. Na prawo od niej skała kształtowała ładne, lekko kręte zejście. Tylko tyle. Zejdą, potem zawrócą kawałek tam, na dole, przeprawia się przez rzekę i będą.

[piaszczyste wzgórze.]

z góry dla zapytań, dlaczego tworzę nowy temat, skoro jesteśmy przy wiosce.
Różnorodność moi drodzy.! Pustynia ma swoje tajemnice Smile

Wreszcie zrównała się z tłumem, wymęczona, jednak pełna dziwnej energii.Zwolniła trochę, by odpocząć, jednak chwilę później szła własnym, szybkim tempem. W jej głowie panowała istna burza... a w tej chwili napotkała najcięższe wyrzuty sumienia, jakie zdarzyło się jej mieć kiedykolwiek. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego użyła magii? Przecież przysięgała... Przystanęła na chwilę i oglądnęła się w tył. Mogłaby zostać na tej pustyni i umrzeć z wyczerpania, żywiąc się jaszczurkami (X.x) - zasłużyła na to.. Zdjęła Durana z pleców, odpięła i przejechała po idealnie gładkiej powierzchni miecza... No tak, właśnie miała myśli samobójcze - o krok od szaleństwa. A jednak nie. Uratowała nie tylko swoje bezsensowne życie, ale i życie Sandry, a wykonując swój zawód przez kilka lat, miała dla niego jakiś szacunek... I nienawidziła zabijać. Założyła kaptur na głowę, pomijając fakt, że słońce dawało się jej we znaki, po czym zaczęła znów iść, skrywając się za grupką elfów i wbijając wzrok gdzieś w bok.
Kierując się na piaskowe wzgórze, nawet myśl, że wioska była już blisko nie poprawiła jej humoru.

[Ja na prawdę nie nadążam X.x]

hahaha XD ale dajesz radę XD
S.E, która się zastanawiam, jakim kolorem teraz podpisywać posty...

Pocieszenie XD

Nie oglądając się za siebie ruszył za resztą tłumu. który parł do przodu.
[piaszczyste wzgórza]