Burdel.

Ledwo Sandra wyszła z budynku Hali uchodźców, skręciła w ciasną, ślepą uliczkę.
-dobrze. Reasumując mamy trzyosobową ekipę składającą się z wojowniczki, maga i łotrzyka, że tak pozwolę sobie nadać adekwatną rangę.-sapnęła i zatrzymała na chwilę.
-przyzwoity skład.-zaśmiała się i spojrzała na dwie towarzyszące jej dziewczyny. Nie przywykła do działań grupowych, a już na pewno z płcią żeńską. Tylko i wyłącznie. Nie znała możliwości swoich towarzyszek, liczyła na łut szczęścia. Sama, nie była dobra w walce wręcz, potrafiła za to zwinnie manewrować własnym ciałem w najgorszych warunkach. Skradać się i kraść.

Aya zerknęła na ziemię, mrucząc coś pod nosem. Gdy usłyszała wypowiedź blondynki ukradkowo spojrzała na ciemnowłosą dziewczynę obok siebie. Biła od niej silna aura i nie wyglądała na maga. Zmarszczyła brwi. A więc blondynka mówiła o niej. Cóż, może i rzeczy trzeba było nazywać po imieniu, ale powiedzenie o Ay "mag" brzmiało w jej uszach niczym zniewaga. A jednak przyjęła to ze spokojem. Założyła tylko kaptur na głowę, gdy słońce zaczęło znów piec w jej powieki. Kac to kac, ale kac na pustyni to już wymyślna tortura.

- Jestem Ayashia, półelf - rzekła do wojowniczki, przypominając sobie, że jeszcze się nie przedstawiła. Teraz z kolei spojrzała na Sandrę - Co właściwie jest naszym celem?

Nie odezwał się... Jednak słowa Alex dziwnie go uspokoiły sprawiając, że nieznośny ciężar w klatce piersiowej kilkakrotnie zelżał i stał się prawie niedostrzegalny.
Delikatnie zaciskając dłoń na ramieniu elfki zaczął balansować wśród tłumu ludzi, którzy zdawali się nadal tkwić w tym samym miejscu, niczym marmurowe posągi. Jedynie ich chłodne, zmarnowane oczy śledziły każdy ich ruch, a Migtox był tego świadom.
- Kiedyś było to wspaniałe królestwo. - wyszeptał lekko marszcząc brwi i dostrzegając znajomą sylwetkę ich "przewodniczki", które skąpe odzienie rzucało się w oczy.

- Kiedyś, wszystko z czasm przemija - westchneła spogladajac w ziemie.

- Jednak nie piękno Twojej rasy. - wyszeptał doskonale świadom swoich słów, tego co w nich zawarł lub chciał przekazać. - Wasza wioska, dom został zniszczony jednak nadal jest on obecny w waszych sercach. - dodał i spojrzał na Alex.

-Migtox ja wieże że uda nam się odbudować Dalmo i zjednoczyc je. Ale musisz wierzyć ze ci ludzi, ta resztka twoich poddanych naprawde w ciebie wierzy, To ty teraz jesteś królem - wyszeptała patrzac mu wprost w oczy.

Chłopak kurczowo zacisnął szczękę i zatrzymał się w dość niewielkiej odległości od trzech kobiet, które wyraźnie ich nie dostrzegły.
- Nie wiem czy mogę być dobrym królem dla swoich podwładnych. Niewiele o tym wiem, Alex. - wyszeptał opierając się o ścianę jakiegoś popękanego budynku. - Lekcje mego "ojca" - tutaj prychnął. - ...nie były zbytnio owocne.

- Ja w Ciebie wieże Książę- uśmeichneła się do niego delikatnie.- I wiem że jeśli w siebie uwieżysz, wszystko Ci się uda- powiedziałą i spuściłą wzrok.

Lekko zmarszczył brwi, jednak przez jego twarz przemknęło coś na wzór lekkiego, krzywego uśmiechu.
- Gdyby wszyscy mieszkańcy Nero posiadali taką wiarę jak Ty...wszystko wyglądałoby inaczej. - wyszeptał i przymknął powieki.

Przyłożyłą dłoń do jego policzka i spojrza mu głeboko w oczy.
-A ty? Posiadasz tą wiare? Wiesz że jeśli ją posiadasz, możesz im przekazać? Wiedzą ze sa zdani na Ciebie. Wiedza że musza sie nawrócić. Zaufać Ci że nie maja zadnych szans.

- Wiarę? - zapytał spoglądając na nia szeroko otwartymi oczyma. Nie...on nigdy nie wierzył w nadzieję, wiarę czy miłość, która była darem ludzi naiwnych, głupich. Mylili miłość z pożądaniem.
- Moja wiara już dawno zamieniła się w popiół. - odparła po chwili.

Sandra kątem oka zauważyła dwójkę ludzi. I nie pasowali tu w żadnym calu. Odwróciła się może trochę zbyt gwałtownie. Stanęła przodem do Migtoxa i Alex i rozłożyła ręce w trochę pretensjonalnym geście.
-co WY tu robicie.?-syknęła.

Jej osoba zawsze go bawiła...a jednocześnie wywoływała u niego to dziwne uczucie, gdy zderza sie ze sobą ogień i lód - niszcząc się nawzajem. Może dlatego, iż wciąż pamiętał w jaki sposób się poznali. A wizerunek skąpo odzianej kobiety dziwnie do niej nie pasował...
- Myślałaś, że puścimy was samych? - zapytał unosząc jedną brew.

Ostatnie spojrzenie na Migtoxa. Czy naprawde nie ma w nim czastki która by wierzyła?
Spojzała na sandre.
-Pomagamy

Sandra prychnęła i wciągnęła ich w ciemny zaułek.
-świetna pomoc. Narażacie ludzi, z którymi tutaj przyszliście. Myślicie, że Armastus, to Ousetie albo Lorsque.!?-zatrzymała się i opanowała oddech. Rozmasowała skronie i spojrzała ponownie na Migtoxa i Alex.
-nie macie pojęcia co to Lorsque czy Ousetie prawda.?-zawiesiła głos i oblizała wargi patrząc gdzieś ponad ich głowami.