Wschodnia Granica.

Jednak nie do końca było tu jeszcze bezpiecznie. Gdzieniegdzie trawy i pojedyńcze drzewa przeplatane były suchym piaskiem, ale nie było tu śladu ognia, nie czuło się trzesienia. Gael szedł zapominając, że dźwiga Calypse.
-gdzie my jesteśmy właściwie.? Przecież tu nic nie ma, rzekł cicho lekko odwracając głowę.

- Nie musisz mnie nieść-wyszeptała rozgladajac sie. Piasek, sam piasek.
-I tu mamy być bezpieczni?-zapytała patrzac na wystraszone miny ludzi.

-nie mamy wyboru. Tam, w naszym domu stało się coś okropnego. Rzekł Gael i ruszył znów powoli. Skończyły się rośliny. Został im tylko piasek. Dobrze, że teran nie był tak dokońca równinny. To jednak była ciekawa pustynia, gdyby się temu bliżej przyjżeć.
-hej.!-krzyknął ktoś z przodu i Gael rozpoznał rzeźnika z Nero.
Ludzie zebrali się w kółku. Nie było ich więcej, niż 50. 50 ocalałych na dzielnicę o liczbie ludności ok. 5 tysięcy. Ale to dopiero początek. Gael miał nadzieję, że ocaleje więcej, są w końcu jeszcze dwie pozostałe dzielnice. Bianco, te parszywe sukinsyny pewnie ocaleją bez wyjątku.
-musimy coś zrobić.-kontynuuował młody rzeźnik.
-trzeba znaleźć rzekę, albo jakąś wioskę.-krzyknął ktoś inny.
-jesteśmy przy wschodniej granicy.-podjął wątek Gael.-port znajduje się na północy, stamtąd był dopływ, rzeka płynęła przez północny zachód Nero, potem rozwidlała się do Selvatico, a większa część wpływała do Bianco. Na południe. Tam musimy iść.

-Odpocznijmy chwile i ruszymy dalej.- stwierdzila spojrzałą na gaela który nadal trzymał ją na barana.
-Postwa mnei juz.- musneła ustami jego szyje- dzieki.

Całkiem zapomniał. Co za debil. Postawił Calypse na ziemi i rozejrzał się. Przez chwilę zebrani nic nie mówili, ale potem wyraźnie odetchnęli widzą, słysząc i czując, że tutaj nic już ich nie zaatakuje. Zaczęła się dyskusja. Co się stało.? Dlaczego.? Kto zginął.? Za jakie grzechy.? Co z nami będzie.? Nienawidzę piasku.! (XD) Co teraz zrobić.? I tym podobne.
-cicho.!-warknął Gael łypiąc na zebranych spod byka. Dopiero teraz zauważył, jak bardzo boli go głowa. Ci tutaj dopiero wyrwali się śmierci a już im się na dyskusje zebrało.
-idziemy wzdłuż granicy z Dalmo, ale nie dostatecznie blisko by mogło nas coś dosięgnąć. Idziemy, aż natrafimy na tych mongołów z Bianco.
Zarządził i ruszył przed siebie, a młody rzeźnik natychmiast się z nim zrównał.

A ona oddaliłą sie troche odnich. musiała załatwic swoją potrzebe (XD) czekała az nikt nie bedzie widział i juz.Potem szybko pobiegła za nimi.

[ahahahahahaha w tym momence mnie załatwiłaś na amen XD]

Ludzie szli, w upale, brodząc w piasku, o suchych ustach i jeszcze większym zmęczeniu niż przedtem. Jakby to ujać ładnie. Z deszcu pod rynnę co prawda nie trafili, ale tutaj też nie było za miło. Prawdopodobnie minie kilka godzin, nim dotrą do południowej. A może lepiej było iść na port...? Chociaż, kto go tam wie. Może w tamtych okolicach powstały wielkie fale a la tsunami.

Zamieniłą sie w kota by ich dogonić. Po kilku godzinach była wyczerpana , niewyspana ,głodna i chciało sie jej pić.
Błąkała sie na samym koncu tej gromadki.

Zatrzymali się, bo byli juz zyt wyczerpani, by iść dalej. Tak, postój dobrze im zrobi. A potem rusza dalej, aż trafią na strumień.

Upadła na ziemie i skuliła sie. O tak odpoczynek dobrze jej robi. To było okropnie. Tak bezsilna to sie jeszcze w życiu nie czula .

Po godzinie odpoczynku Gael przeciągnął się, zrobił kilka przysiadów by rozruszać kości i spojrzał do odpoczywających kompanów.
-ruszamy.-rzekł wystarczająco donośnie. Jeżeli chcieli dotrzeć do obozu nad rzeką, a Gael był pewny, że tam własnie jest reszta krainy, musieli się nieźle spiąć, jeżeli chcieli zdażyć przed zachodem słońca.

Wstała i leniwie przeciągneła sie.. noga wciąz krwawiła i pod postacią kota i człowieka. Przepieniła sie w kobiete i spojrzała na noge , westchneła i zawineła na niej kawałek ubrania.Spojrzałą na ludzmi idacymi za Gaelem, nabrała troche sił ale wciąz chciało sie je pić i jesc. Cholera.Musiała wstać i isc, Boże kto nadał take tempo?

Kraina była przecież ogromna, a żeby obejść od jednej granicy do drugiej musiało minąć trochę czasu. Gael czuł, że tamci prawdopodobnie ruszą dalej wzdłuż rzeki nie czekając na resztę. Ale i oni nie mieli czasu. Powoli zaczynał zapadać zmrok, ludzie byli wyczerpani, nie mieli dostępu do wody, ani jedzenia...

Dogoniła Gaela i złapała sie go, wtulajac w niego. Czuła sie przy nim bezpiecznie. Był jej najbliższa osobą..Ledwo sie trzymałą na nogach ale szła!
Pierwszy raz w życiu każdy mógł zobaczyć , że jednak nie jest taka wytrwała.
Całkiem inna osoba. ale spokojnie jak sie naje, napije znowu bedzie tą samą Calypsą.
-Jak myślisz daleko jeszcze?- wyszeptała.

Gael ujął delikatnie jej dłoń. Była teraz taka dziecięca.
-nie wiem, kochanie.-rzekł uspokajająco wpatrując się hardo w horyzont. Zapewne dojdą za jakieś pół h, bo roślinność przy granicy zaczynała się już trochę zmieniać i gdzieniegdzie piasek z barwy wypłowiałego szkarłatu przybierał na siebie czystą biel.