Niewielki placyk pośrodku wioski

-poświeciłabym dla nich życie..-powiedziałą całkiem powaznie.- No to moze kiedyś mnie poznasz. -wzruszyła ramionami.-Może sie przedstawisz nieznajomy?

Chłopak przebiegł spojrzenie po niewielkiej wiosce. Jego czarne oczy zatrzymały się na małej dziewczynce, która jeszcze przed chwilą z ufnością ściskała jego dłoń. Czy on również byłby zdolny oddać za swoich podwładnych życie? Tak, dla większości...za tych, którzy na nie zasługują.
- Sądzę, że je znasz - odparł i potarł policzek dłonią. - Zawsze znałaś.

-Nie baw sie zemna w kotka i myszke. Przec....Migtox?!-dziewczyna omal krzykneła. Elfy na nią spojrzaly.
- Po co tu przyszłeś? Nie lepiej ci w tym twojim ciemnym Królestwie? Słoneczka sie zachcialo?

Chłopak dopiero po chwili przeniósł na nią spokojne spojrzenie.
- Ciszej księżniczko!! Chyba nie chcesz aby ktoś nas usłyszał, prawda?! - syknął prawie bezgłośnie zbliżając się do niej. - Po Twoich słowach wnioskuje, że znasz moją krainę jedynie z chorych legend, które dotarły aż tutaj za Las Zapomnienia.

-Legendy?!-zpytała patrzac na niego- Wiesz ile elfów popadło w niewale przez...przez... twojego ojca?!-jękneła cicho.

Chłopak prychnął z wyraźną złością, a w jego czarnych oczach przez chwilę pojawił się szkarłatny blask.
- Mojego ojca?! - szepnął zbliżając twarz do jej twarzy tak, że prawie dotykał czubkiem nosa jej bladego policzka. - Gardzę nim...tak jak gardzę sobą. Wątpię żebyś zdołała to pojąć, księżniczko. Czy kiedykolwiek zwróciłaś uwagę, że niektóre zniewolone elfy wracają? - chłopak prawie bezgłośnie poruszał ustami.
- Wracają do swoich domów i milczą? Chociaż były torturowane przez mojego - prychnął z pogardą. - ojca...teraz są wolne i bezpieczne od jego gniewu.

-Dobrze powiedziałeś nie które..Ja mogliście je torturować? One juz nigdy nie bedą zyły tak jak kiedyś , a dobrze wiesz ze jesteśmy długo wieczni. I jak mam ci zaufać?Dziwisz sie ze cie śledziłam? Pilnała?- zapytała patrzac na niego.-Pamietasz tą mała dziewczynke? jej Matka została porwana i nie wróciła..gdyby oni sie dowiedzieli kim jestes...-nie dokończyła mówiła powoli i szeptem.- Nic do ciebie nie mam uwież , ale wiadomo kim jesteś i z kim cie bedą kojażyc..i z czym z tym okropnym mniejscem w którym mieszkasz. czy tam kiedykolwiek budzi sie słońce?

Skrzywił się. Lekko. Prawie niezauważalnie. Czy zawsze ludzie, elfy, krasnoludy, magowie, wszyscy mieszkańcy pobliskich krain będę go uważali za syna tyrana. Za syna człowieka, który wymordował ich rodziny? "Książę ciemności" - nadali mu przydomek, który budzi strach i pogardę.
Czy był winni krwi, która została przelana? Może...jednak oni nie muszą znać prawdy. Prawda nic nie zmieni.

- Kraina Nero jest pięknym miejscem, księżniczko. Widziałaś kiedyś ocean? Słyszałaś jego szum, krzyk mew? Nie. Jeżeli mi pozwolisz pokaże Ci mój świat. Moją krainę taką jaką jest na prawdę. - rzekł po chwili. - Chociaż dostrzeżesz ból i cierpienie uwierz, że mój lud jest szczęśliwy jednak ciąży na nim tyrania mojego ojca oraz wasze słowa. Słowa ludu Selvatico i Bianco.

-Jeśli zobacze uwieże , porosze zabierz mnie tam i ukaz mi to mniejsce. Ono załuzyło sobie na takie plotki na takie słowa. Twój ojciec jest.. jest.. jego nieda określić sie słowami. To co zrobił.. jest okropne. Bo pragnie władzy. A w nero ma wiele sprzymierzeńców..ale jeśli uważasz ze jest tam coś pieknego to pokaż..Niech moje oczy to zobacza wtedy i serce w to uwierzy- powiedziała spokojnie patrzac na niego.Szczerze? wątpiła w jego słowa.

- Wiem, że mi nie wierzysz, nie ufasz, księżniczko... - wyszeptał spoglądając w jej ciemne oczy. - I rozumiem. Jednak nie przekreślaj mojego ludu zanim sama nie staniesz się jednym z nich. Możesz gardzić mną, lecz nie nim. - dodał po chwili prostując się i odwracając w stronę zachodu, gdzie w oddali widniała Kraina Nero. Jego dom.

-Prowadz , pokaż co masz do ukazania Ksiaże , a nóz zmienie zdanie o tobie-powiedziała patrzac na niego- może masz racje, może nie. Ale postaram ci sie zaufac. A kto raz me zaufanie zdobądzie bedzie sie nim cieszył dość długo.

Uśmiechnął się i po raz ostatni objął spojrzeniem wioskę oraz elfy, które spoglądały na niego podejrzycie, a czasem nawet życzliwie. Miała racje...gdyby wiedzieli kim jest, nie były tutaj miele widziany.
- Zanim ruszymy księżniczko pozwól, że zapytam o Twoje imię. - rzekł powolnym krokiem kierując się w stronę lasu.

-Alexandra-powiedziałą cicho elfka- skąd wiedziałeś ze jestem ksiazniczka?-zapyała unoszac jedna brew i podązajac za nim.

- Po prostu wiedziałem. - odparł cicho lekko mrużąc oczy przed zachodzącą za horyzontem tarczą słońca. Zerknął za elfkę i wszedł w cień lasu.
[las]

-czy to bezpieczne zagłebiac sie tam otej poze?-zapytała przygladajc mu-przepraszam miałam ci zaufać.
*przechodzi do las*