Niewielki placyk pośrodku wioski

- Migtox.. musisz odpoczywać.. Nie możesz iśc tam.. a jak ci sie coś stanie?-zapytała z troską w oczach i machinalnalnie wstała.-Prosze..

Odwrócił się i spojrzał na nią. Kaptur sprawiał, że nie widziała dobrze jego twarzy, czemu chłopak był wdzięczny.
- Nie mogę pozwolić, aby coś zagrażało Tobie i Twoim poddanym. - rzekł po chwili i uśmiechnął się lekko. - I to z mojej winy, Alex. Muszę to zakończyć. Raz na zawsze. - dodał.

- Mogtox nikt sie nie dowie że tu jesteś, obiecuje- podeszła do niego - obiecuje- wyszeptała- bo ja... ja nie chce ... oni Ci coś zrobią! Migtox

- Nie mogę ryzykować waszego życia, twojego życia!! - jego dłonie spoczęły na ramionach elfki i delikatnie się zacisnęły. Nie wiedział jak mają przekonać, że musi to zrobić. Teraz!!
- Wiesz, że muszę to zrobić. Prędzej czy później,a teraz nadszedł odpowiedni moment.

- Nic mi nie będzie Migtox- udało sie jej złapac kontakt wzrokowy, w jej oczach malowała sie troska. Widocznie była zmartwoion.
-Jesteś sam a ich są dziesiątki, Książe...

- Nie martw się o mnie. - powiedział i przez ułamek sekundy dotknął jej policzka, a przez jego twarz przemknął lekki uśmiech. - Znam przejścia, o których oni nie mają pojęcia. Przyrzeknij mi tylko, że tutaj zostaniesz.

Złąpała dłonią jego ramie.
-Migtox.. nie rób tego ,.. prosze- szeptała patrzac mu wprost w oczy.-albo pozwól mi iść z tobą... tobie nie może nic sie stać , jesteś wybawieniem dla ludu nero..gdy zginiesz... oni nie będą mieli już szans- powoli kończyły sie jej argumenty. Nie chciała żeby tam szedł.Przejechałą dłonią po jego ramieniu do góry do szyi , policzka i spuściła ją szybko.

- Obiecaj mi to, Alex. Obiecaj!! - rzekł z naciskiem wpatrując się w ciemne oczy elfki, które lekko błyszczały w mroku. Zdawał się być spokojny, opanowany jednak była to maska doskonała, której nauczył się w Nero. Tam często musiał kłamać aby przeżyć.
- Proszę - dodał i puścił jej dłonie. Jego stare ubranie leżało na ziemi porozrzucane, porzucone. - Pozwól mi odejść i spal te ubrania. Nie che aby ktoś je znalazł i zrozumiał, że tutaj byłem. Zrobisz to, Alex?

- Mogtox...- spuściła głowe, przewiesiła na jego szyje wisiorek z łzami jednorożca - Jeśli będziesz w potrzebie skorzystaj z nich rozsądnie.. obiecuje.. że zrobie to oco prosisz.. ale obiecaj też mi coś... że bedziesz na siebie uwzażal.. że bedziesz ostrożny..-wyszpetała spuszczajac głowe.

Delikatnie uniósł jej podbródek, tak że musiała na niego spojrzeć. Uśmiechnął się lekko, jak gdyby tym samym chciał powiedzieć: "wszystko będzie dobrze, Alex...zaufaj mi".
- Obiecuje - rzekł cicho i postąpił krok do tyłu. - Uważaj na siebie. - dodał zatrzymując się jeszcze zanim zniknął w cieniu drzew.

Usiadła na ziemi wpatrujac sie w mniejsc gdzie zniknął.Pochwili wzieła głeboki wdech .

Nie odwrócił się, aby po raz ostatni spojrzeć na elfkę. Nie lubił pożegnań...nie wierzył w słowa: "wszystko będzie dobrze", nawet wtedy gdy sam je wypowiadał. Nigdy nie było. Tego nauczyło go życie.

Chłopak przemknął między kolejnymi drzwiami, oddalając się do wioski. Nie miał planu. Nawet nie wiedział co go przywita w miasteczku. Co sie stanie gdy go nakryją. Jednego był pewien - musi uważać i powinien poczekać, aż się ściemni wtedy dopiero wejść przez bramę.

Po paru minutach marszu pojawiła się przed nim chata pustelnika. Tak, to tam miał zamiar przeczekać. Medalion elfki obijał się o jego tors dziwnie pulsując. Jak gdyby ostrzegał go przez niebezpieczeństwem.
[opuszczona chata pustelnika]

W oddali można było usłyszeć odgłos kopyt uderzających o ziemię. Do wioski zbliżało się paru, zakapturzonych jeźdźców. Spod jednego z ciemnych kapturów wymykały się czarne kosmyki, co zdradzało płeć nieznajomej postaci, która jako jedyna wjechała do wioski zatrzymując się na środku niewielkiego placyku.

Alex szybko wstałą i rozejrzałą sie. Kiedy zauwazyła czarną postać szybko wyciągneła miecz z pochwy i pobiegła w jej strone.
-Kim jesteś?- krzykła..Wiedziałą ze to napewno nie mieszkaniec wioski.

- Spokojnie księżniczko - szlachetny tytuł brzmiał w ustach nieznajomej, niczym przekleństwo oraz kpina. Miała ona inny, obcy akcent, który zdawał się wirować w powietrzu nawet gdy ta zamilkła.
- Chyba nie chcesz aby komuś z Twoich poddanych stała się krzywda? - było to pytanie, a zarazem stwierdzenie. Nieznajoma bezgłośnie zsiadła z konia.