Zamek

Ruszyła w strone zamku a kiedy juz do niego weszła. Nikogo nie było w środku. Ciche wołanie poniosło sie jak echem.
Zdziwiła sie. Kilka służących przemkneło pomiędrzy komnatami.
-co jest?- zapytała rozgladajac sie jednej z sprzatajacych.
-Twój ojciec i twoja matka wyjechali w delegacji.
-że co?- zdziwiła sie. No czemu nie zaczekali by jej powiedzieć. A gdzie jest jej brat? Wyszła i usiadłą na skraju wiosi.

Weszła do zamku i zaraz pobiegła do pokoju brata rozgladajac sie uważnie.

Sandra wbiegła zaraz za nią, ale musiała się zatrzymać. Zamek.? Zamek elfi.? Miała wrażenie, że zrobiony był ze szkła, albo diamentu. Niesamowity przepych, klasa i szklane bogactwo. Nie tak sobie wyobrażała twierdzę miłośników lasu. Ale cóż. Czasy idą do przodu, elfy najwyraźniej także przełamują stare bariery. Ruszyła czym prędzej przed siebie, bo ostatni strażnik zniknął jej za zakrętem, Dogoniła ich, sprawnie wyminęła i stanęła w progu komnaty, w której kiedyś urzędował brat księżniczki.

Rozgladałą sie uwaznie. Sladu po znaku trujkata nie było.jęneła cicho zaglądajac pod łózko.

Nagle ze świstem, wręcz cichym krzykiem do komnaty wtargnął oszalały wiatr. Ogłuszył wszystko, poderwał w górę papiery, strącił ze ścian obrazy, szarpał firanki, zatrzasnął okna.
-Alex.!-wrzasnęła Sandra starając się utrzymać na nogach, ale wiatr zagłuszył jej krzyk. Rozglądała się za Santago. W ostatniej chwili wskoczył do komnaty, potem drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Osłaniała twarz rękoma, bo przez wirujące włosy nic nie widziała. Chwila. W sekundzie wiatr ucichł, wszystko opadło, dwóch żołnierzy zamkniętych w komnacie z Alex, Sandra i Tygrysem otrzepało się. I wtedy stało się najgorsze. Najpierw ciche dzwonki, lekkie drżenie. Egge wiedziała, co teraz nastąpi, z obawa spojrzała na żyrandol i nie myliła się. Drżał, podzwaniając kryształkami, najpierw cicho, potem coraz mocniej. Aż w końcu wiatr powrócił z jeszcze większą siłą, niosąc za sobą trzęsienie ziemi.

Alex podbiegła do potężnych drzwi i zaczęła ciągnąc za klamkę. Jednak bezskutecznie!! Byli w pułapce...nie mogli nic zrobić.
- Pomocy!! - krzyknęła rozglądająć się po sali, aby znaleźć coś co może im pomóc.

Ale w sali nie było nic, bo nie była do tego przystosowana, jak zresztą większość ludzkich sypialni. Poza tym wszystko się trzęsło, żyrandol spadł z hukiem na podłogę, Sandra dostała w głowę szufladą, i teraz myśl tu człowieku racjonalnie. W miarę możliwości przesunęła się w kierunku okna. Wysoko, oj wysoko. Szlag by to trafił. Albo nie...? Spojrzała ponad oknem i ujrzała kuszącą, chociaż może to niezbyt adekwatne teraz słowo dachówkę. Miała "miłe" metalowe zaczepki, oho, pięknie zdobione. Dobra, najwyżej się nie uda. Plasnęła dłońmi w policzki, by dodać sobie otuchy i zwinnie wskoczyła z okna na dachówkę. Jeżeli dobrze zapamiętała rozmieszczenia, to okno kilka metrów dalej prowadzi na korytarz. A raczej powinno. Podciągnęła się z trudem i wskoczyła na dach. Śliski jak jasna cholera, ale da radę. Przejdzie okiennym korytarzem, otworzy drzwi i uciekną. Gdzie...? O tym nie myślała, prawdopodobnie trzeba będzie ewakuować pół krainy. Skupiła się na przejściu. Jeden uskok i hop będzie na kamiennym parapecie...
-aaaa.!-wrzasnęła gdy spadający z dachu gargulec trafił ją w nogę. Zachwiała się niebezpiecznie, ale zdołała utrzymać równowagę. Zaczęła głośno przeklinać, bo zraniona noga piekła i nie dała się sterować. Trudno, ma jeszcze drugą nogę. Próbując uskakiwać przed zapadającymi się dachówkami zahaczyła o metalowy pręt, który rozdarł jej rękaw i niemile drasnął w ramię. Boże, porwała się chyba z motyką na słońce. Ale w końcu trafiła w kamienny parapet i wskoczyła. Korytarz był równie zawalony, zniknęli elfi rycerze. Zdrową ręką podpierając się ściany i podskakując na jednej nodze dotarła w końcu do drzwi i zaniemówiła. Wielka ciężka belka zagradzała jej klamkę. Żeby otworzyć drzwi, trzeba by usunąć belę...

Ciągneła za klamke.. lecz po chwili przestała , to przecież jej nic a noic nie da. Rzuciłą jakiś czar ale zaraz z hukiem odleciałą gdzieś raniąc sie w ramie i rozdzierajac suknie.
-Szlak! Sandra!!! Dasz rade otworzyć?! Bo jak nie to skacze za toba!- prztrzymałą sie czegoś. Te wstrzasy nie dawały myslec..

-kurde dam.!-wrzasnęła. Jeszcze by tego brakowało, żeby wszyscy wyskoczyli i się pozabijali/połamali. Jedna wystarczyła. Potrząsnęła głową. Co robić co robić.
-YYYYY.-zawyła z bezradności, po czym nastąpiła seria przekleństw. To dawało upust emocjom. Trzeba się wyszumieć i otrzeźwieć. Zdarła rękaw, albo to co z niego zostało i owinęła wokół krwawiącej rany. Nie będzie tutaj mdleć jak jakaś zmanierowana lalunia, o nie, nigdy więcej.! Spod zawalonego pięknie zdobionego stolika wystawały nogi. Sandra podbiegła czym prędzej i zobaczyła nieprzytomnego elfa, właściwie młodzieńca, elfie dziecko. Skąd to się wzięło, nie miała pojęcia. Zdjęła stolik i ocuciła go czym prędzej.
-halo halo...no.-rzekła gdy elfie stworzonko otworzyło nieprzytomnie oczy.
-no żyjesz. Fajnie. Przepraszam kolego, ale będziemy Cię leczyć po wszystkim. Teraz musisz mi pomóc. Wywlekła do pod belkę. On pół przytomny, ona ranna, jak złącza siły to chyba będzie się równać jednemu człowiekowi.? Albo chociaż pieskowi.? Dobra. Elfik pchnął belkę, a Sandra wspomogła go swoją zdrową ręką. W końcu po kilku minutach jęku, przekleństw, szybkich uwag i sapania udało im się ją przesunąć tak, by więźniowie komnaty mogli w mało precyzyjny, ale jednak jakiś tam sposób wyjść. Otworzyła drzwi i z komnaty chwiejnie wypadło trójka elfów i tygrys. Jeden z żołnierzy wziął małego elfika na ręce, a Sandra wsparła się na Santiago. Niestety powstał jeszcze jeden problem. Główny korytarz był zawalony, a schody za nim połamane, potrzaskane, podziurawione i okrzyknięte innymi przymiotnikami zaczynającymi się na "po...". Sandra spojrzała desperacko na Alex. To ona była panią zamku i właśnie teraz zaczynała się jej strategia wydostania się z zawalającego się zamku.

Tendy!-krzykłą wskazujac na małe drzwiczki w scianie. - Musicie sie przecisnąć- weszłą pierwsza i wbiegła w tajemniczy korytarz . Było tam ciemno. Szybko wziełą jedną zapaloną pochodnie i biegła przed siebie.. Zamek zaczoł sie palić gdyrz jedna z pochodni sie przewróciła. Cholera Migtox!!! PRzecież on został w jaskini.. A jak sie z tamtąd nie wydostanie?.. A jak jaskinia sie zawaliła? Zerkneła do tyłu.
-Szybciej!

Biegła do drzwiczek, ale nagle się zatrzymała. Biały się nie zmieści. Odwróciła się i kucnęła przy tygrysie. Wtuliła się w jego wielką białą głowę.
-poradzisz sobie kochanie.? wiem, że sobie poradzisz.-podrapała go za uchem, co innego skakanie po dachu, co innego ucieczka inną drogą. Ale on był jej opoką, to Santiago był w tym duecie silniejszy. Ironia sytuacji polegała na tym, że to właściwie Santiago powinien martwić się o Sandrę.
-szybciej.!-usłyszała głos Alex gdzieś w głębi korytarzyka.
-no, leć.!-szepnęła i podbiegła do drzwiczek. Zanim weszła zerknęła jednak, jak tygrys zeskakuje na zawalone schody. Wiedziała, że nie musi się martwić, a jednak coś ją dręczyło w okolicach klatki piersiowej. Zobaczyła jak pali się kotara i czym prędzej pobiegła za trójką elfów.

Wybieglą na zewnącz do tajemniczego ogrodyu. Tu bawiła sie jako dziecko. Cały zmek walilł sie. Tak strasznie cięzko sie bieglo.Ale musiała .
-Sandra pobiegnijcie tymi schodzami... ja lece po Migtoxa!!! -krzykneła i wbiegła na inne schody.

"po kogo ku.wa?" pomyślała, ale nie było czasu. Jak biec to biec. A biegać to ona potrafiła. Nie wiedziała, o jakich schodach mowa, bo schody istniały już tylko teoretycznie, w praktyce było gorzej. Właściwie, nie było już gdzie uciekać. Ziemia zrównała sobie już większość budynków i ludzi, teraz nadciągał następny żywioł. Ogień. Zmusiła się, by nie myśleć o tym, że z każdym krokiem traci czucie w nodze. Nie czas na rozpaczanie.
-a Wy co.? Za nią.!-wrzasnęła na elfich żołnierzy.
-sprowadzimy pomoc.!-odkrzyknęli.
-byle żywą.-mruknęła Sandra i już ich nie było. Na chwilę zamknęła oczy i skupiła się. Gdzieś tam, obraz niewyraźny i zamazany, ale zobaczyła, że Biały radzi sobie świetnie. No. Będzie musiała popracować nad tymi mentalnymi krótkofalówkami. Czas płynął. Zerknęła w górę. Stoją. Topole i Brzozy. Mogło być lepiej. Nie bez problemów, ale wdrapała się na drzewo. Szybko przemieszczała się z jednego na drugie czując, że to dopiero początek starcia o życie...

[las.]