Podejrzane zakątki, ciemne uliczki, ledwo stojące domy.

- Świetnie... - mruknął i zatrzymał sie przed drewnianymi drzwiami karczmy, rozglądając się dookoła, a jednocześnie starając sie osłonić oczy przed światłem dnia.

Wyszła po kilku minutach z karczmy i wreczyła mu bukłak z ciepłym mlekiem.
-Nie wylej - mrukneła.

- Gniewasz się? - zapytał, a raczej stwierdził po dłuższej chwili milczenia, która stała się nieznośna.

-Tak, chce Ci pomóc...a ty jesteś taki uparty!- powiedziałą nie patrzac na niego , kopneła jakiś kamien.

- A Ty nad troskliwa... - mruknął i przewrócił oczyma spoglądając na dumnie wyprostowane plecy elfki oraz sposób w jaki sie poruszała: jakby jej stopy nie dotykały ziemi.

Odwróciciła sie i spojrzała na jego twarz.
-Przepraszam , Książe. Ale jesli Książe zadbac sam o siebie nie umi ktoś musi mu otym przypominać.- stierdziła spoglądajac na niego.
-Jeśli coś Ci się stanie, lud się zagubi...

- Lud? - z ust chłopaka wydobyła się czysta kpina. - Mój lud, jak go nazwałaś, nie potrzebuje władcy...nigdy nie potrzebował. Zawsze raczej gardził królewskimi berbeciami... - dodał bełkotliwie, mrużąc oczy.

Pociągnęła go w ciemny zaułek.
-Czy teraz lepiej dla twoich oczu?- zapytała przygladając mu sie.- Nie mów tak. Może kiedyś tak było. Dziś mają tylko Ciebie. Ufają ci.

- Ufają? Ponieważ nie maja wyboru...są teraz zdani na własne szczęście i siły, to dlatego nagle szukając dowódcy, ich władcy...bo go potrzebują. - wyszeptał otwierając szerzej oczy.
- Skąd wiedziałaś? - zapytał nagle pocierając powieki.

Postanowiła ostawić juz tamten temat w spokoju.
-Ciągle mrużysz oczy i pocierasz je.- stwierdziła i zamysliła się- albo idziemy ciągle w cieniu, albo ...hmm- ściagnełą z reki ciemną huste- zawązemy ci to na oczach, ciemna żeby cie nie raziło, przeźroczysta- byś coś widział.

- Nic mi nie jest. - mruknął uparcie trzymając przy swoim: "jestem zdrowy!". Jednocześnie wzruszył ramionami i wypuścił z ust powietrze.

Zawiązała na dłoni chustę i ruszyła ze zrezygnowaniem. Ruszyła przpdem.
-Mleko wystygnie - mrukneła.

- Poczekaj. - mruknął z minął 5-letniego chłopczyka, który pogubił się we własnym rozumowaniu lub zgubił ukochaną zabawkę.
- Czuje się fatalnie!! Nie wiem co sie ze mną dzieje!! - krzyknął.

-Nie mogłeś tak odrazu?- zapytała i złapała jego twarz w swoje delikatne dłonie patrzac mu głeboko w oczy - co konkretnie Ci jest?

- Czuje...czuje jakby ktoś rozbił mi czaszkę na tysiące maleńkich kawałeczków, mam oczy wrażliwe na promienie słoneczne oraz dziwne parzy mnie skóra, jakby miał gorączkę... Jednak nawet to jest mi obojętne - ostatnie słowa wypowiedział z zaskoczeniem dla samego siebie.
- Nie ważne. - dodał po chwili z zamiarem pójścia dalej jak gdyby nigdy nic.