Brama.

Była to zwykła, drewniana brama, która zapewne nie była zrobiona w celach obronnych, bo zwyczajnie by nawaliła, tylko z czystego nawyku bądź tradycji, mówiącej, że do każdego miasta prowadzi brama. Wracając do naszej biednej, drewnianej bramy. Nic szczególnego, jedno skrzydło zwisało połamane, drugie na oścież otwarte. Właściwie, drugiego już prawie nie było. Wzdłuż bramy ciągnął się niski drewniany płotek, nachylony do ziemi pod ekstremalnym katem. Krok i jesteś w mieście. Ziemia była tutaj sucha i twarda jak skamieniały muł, oprócz martwych traw - zero roślinności. Za brama smutno stały niskie, nieforemne lepianki, okryte kolorowymi kocami, zasłonięte glinianymi dzbanami. Przez słomiane dachy biegł sznur kiedyś działających latarenek. Uliczki były ciasne, biedne i pełne śmieci. Strach zagłębiać się dalej.

Staneła przed bramą. I wzieła głęboki oddech.
Bałą sie teraz. Bała sie że ich nie przyjmną. Że cały trud poszedł na nic.

Sandra stanęła i obróciła się do tłumu.
-nie możemy wejść wszyscy naraz .-oznajmiła.
-podzielcie się w małe grupki pod względem stanu, w jakim się znajdujecie. Wioska, może wydaje się mała, ale nie jest taka do końca. To jeden, wielki, ciasny labirynt. Co prawda przechodzi przez nią dużo podróżnych, ale nigdy w takiej ilości. Musicie poczekać. Niech nie wiem, troje z Was wejdzie do wioski, poszuka prowiantu, potem wejdziemy większą grupą. Karczma jest w samym centrum -gdy to rzekła przekroczyła zawalającą się bramę i zatopiła się w jednym z ciasnych korytarzy. Zamierzała odszukać Toma Bakacza, albo kogoś, kto mógłby im pomóc. Za dwie godziny miało zmierzchać.

Toche ją przeraziło to całe miasto jak do niego weszła. Ale co zrobi? Ma worek złotych monet. Moze starczy na jedzenie?

W milczeniu podszedł do Alex, którą dopiero po chwili odszukał wzrokiem. Ludzie obrzucali ich tutaj dość niechętnym spojrzeniem, a Sandra zniknęła w labiryncie ciemnych uliczek.
- A więc karczma? - zapytał siląc się na spokój.

-Powinniśmy załatwic nocleg twojej mamie i dziecku- powiedziała patrzac wprost na niego(

Sandra zagłębiła się w boczne uliczki. Miała nadzieję, nim noc ich zastanie wprowadzić ludzi do wioski. Zastanawiała się, czy wiosce jest cyrk... Poszła tam, gdzie ostatnim razem królował Bakacz. Zapukała trzy razy w rozwalające się drzwi. Idiotyczne, bo i tak wystarczyłoby, żeby je lekko pchnęła.
-hola, egge.!- niesamowite. Bakacz, jak malowany.
-Tom. Z nieba mi spadłeś.
-do nieba to ja nie chodzę koleżanko.-rzekł i swoim zwyczajem mocno się zaciągnął.-czemu znowu u nas bywasz.? Mam komuś wlać.? - lekko bełkotał, ale to jej nie przeszkadzało.
-nie. potrzebuję przemycić kilku ludzi, tak, żeby nie robić zamieszania. Dużo przeszli....
-...tak jak i my...-bak.
-...i nie chciałabym niepotrzebnie ich denerwować.
Tom rzucił niedopałek, splunął i zerknął na Sandrę.
-ilu ich masz.?
-no. seta. Może więcej.
-ilu @#$%^&.?!
Sandra przetarła oczy. Zaczynała być już niecierpliwa.
-masz u mnie dług.-warknął i ruszył drogą, skąd przyszła Sandra, a ona szczęśliwa, cicho poczłapała za nim.

Gael zerknął na Apo. Coś blado wyglądała.
-wszystko w porządku kochanie.?-zapytał i rozejrzał się groźnie, czy aby ktoś przypadkiem nie odważył się spojrzeć na walory jego ukochanej.

-Wszystko wporządku- uśmiechneła sie delikatnie do niego i przeczesałą jedna dłonią włosy

Objął ją. Nigdy jeszcze nie wyglądała tak marnie. To pewnie przez te przeżycia i zmęczenie.
-nie martw się kwiatuszku, zaraz coś załatwimy.

Czy ona kiedyś tak źle sie czuła? To było straszne. Skineła głowa i ruszyła do przodu

Sandra musiała już lekko truchtać za Tomem Bakaczem. Widać było gołym okiem, że gdyby to on znalazł się w zatrutym Dalmo, sam wyciągnął by wszystkich, a potem pokierował w nieznane. Byłyby świetnym przywódcą, tak myślała o nim Sandra. Może na szczeblu kariery i wśród społeczeństwa był nikim, zerem, ale tak naprawdę, był świetnym człowiekiem. Sandra niemalże żałowała, że nie spotkała go na początku swojej wędrówki. Tom spojrzał na ludzi, a widząc, że jednak podzielili się w grupki, rzekł.
-najbardziej poszkodowani przodem, piękna ciężarna też.
I ruszył swoim najbardziej gburowatym chodem, który pojawiał się u niego, gdy był wściekły. Sandra poczekała, aż ruszy reszta i poszła w tyle. Nie wiedziała, kto poszedł do karczmy. Gdyby wiedziała, że znajdzie Toma tak szybko nie wysłałaby nikogo. Ale to nie problem, pójdzie po nich, jak tylko zrobią porządek z mieszkańcami Dalmo.

Migtox patrzał jak jego matka wraz z dzieckiem odchodzi w stronę karczmy. Sam był zmęczony jednak coś sobie przysiągł. Musi znaleźć jakieś pożywienie. Bez słowa wyjaśnienia chwycił Alex za dłoń i pociągnął za sobą w stronę Sandry.
- Gdzie mogę znaleźć, kupić mleko? - zapytał patrząc w oczy dziewczyny.

Ty się mnie pytasz, czy Alex...?
Ciebie...a kogo by innego?! i zawsze na mnie warto czekać Smile

[Dobra, ile można czekać na odpowiedź '_']

*Podejrzane zakątki, ciemne uliczki, ledwo stojące domy.*