Podziemny labirynt

- Za co? - powtórzył pytanie elfki bezgłośnie stąpając po marmurowej, zdobionej przeróżnymi ornatami posadzce. Zamek Ciemności był piękną, starą budowlą jednak jego mury kryły w sobie łzy poddanych oraz niesprawiedliwe, brutalnie wyroki jego władcy.
- Za pomoc rodziną, których ojcowie lub synowie zostali wybrani na wojowników ciemności. Tym samym skazując ich na śmierć. Tak dzieje się co miesiąc. Zawsze jest wybierana jakaś grupka mężczyzn. Zawsze towarzyszy temu płacz kobiet i dzieci. - rzekł z goryczą podchodząc do jednej z ścian. Dotykając poszczególnych cegieł zaczął coś cicho mruczeć.

- to przykre ze tu tak sie dzieje. To dlatego tyle ludzi sie gromadziło yam..-wyszrptała obserwójąc go dokładnie. Widać było że jest smutna. Jej wisiorek był w posiadaniu króla. Ale jak miała porosić Migtoxa o to by ten zdoołał go przechwycić i oddać jej.

Po chwili milczenia i mamrotania niezrozumiałej dla elfki wyliczanki, chłopak pchnął dłonią jedną z cegieł, która bez trudu zniknęła w szczelinie, która z sekundy na sekundę się powiększała.
- O co chodzi, Alex? - zapytał szeptem po raz kolejny wymawiając jej imię. Delikatnie pociągnął ją w stronę szczeliny, która zamknęła się za nimi z głuchym łoskotem. Pochodnie nagle zabłysła ogniem oświetlając dość niski i wąski korytarz, do którego prowadziły strome schody.

- no bo...-niewiedziała jak zacząć szła za nim patrzac na jego plecy- pamiętasz ten niebieski naszyjnik co miałam na sobie?-zaczeła całkiem niewinnie.

- Tak...pamiętam - odparł lekko marszcząc brwi, czego ona nie mogła dostrzec. Lekko ściskał jej dłoń powoli schodzą po schodach.

-Twój ojciec sobie go przywłaszczył- jeneła cicho.- On jest ważny i to bardzo, Krol chyba wie co w nim jest-wyszeptala ściskajac jego dlon.

Zatrzymał się i spojrzał na elfkę. Zauważył w jej oczach smutek oraz lekki zalążek strachu. Czyżby medalion był aż tak wartościowy? Ważny?
- Co się w nim znajduje? - zapytał cicho rozglądając się dookoła z uwagą.

-łzy...łzy jednorożca-wyszeptala spuszczajac glowe- dostalam to od przyjaciela! aprawde duzo dlamnie znaczy.. tak wiem wymagam zbyd wiele... przepraszam.

- Odzyskam je...jednak musisz mi coś obiecać - odparł po dłuższej chwili nie spuszczając czarnego, spokojnego spojrzenia z elfki. Wiedział co ryzykował podejmując się tego, wręcz niewykonalnego zadania. A jednak!
- Obiecaj mi, że nigdy tutaj nie wrócisz, obiecaj mi to!

-dobrze- wyszeptała bardzo cicho. Dlatego że niewiedziałą czy kiedyś niezłamie tej obietnicy. Co uniej było bardzo możliwe.

Skinął głową. Chciał jej wierzyć, jednak nie potrafił. Nie potrafił zaufać cichej obietnicy elfki. Lekko ściskając jej dłoń ruszył dalej uważnie stawiając kroki na śliskim kamieniu.
- Postaram się go odzyskać jak najszybciej i przynieść Ci go do wioski. - rzekł po chwili i uśmiechnął się lekko.

- Dziekuje.. bardzo dziekuje- wyszeptała stąpajac bosymi nogami po zimnej posadce. - gdzie my jesteśmy?

- W podziemnych labiryntach, które ciągną się pod całym zamkiem, a nawet pod całą Krainą Nero - odparł szeptem jakby bał się zakłócić panującą tu ciszę. - Niewiele osób o tym wie. Może nawet nikt, oprócz Ciebie i mnie.

- Napewno znasz droge ucieczki?-wyszeptała idac wciąz za nim.

- Już od najmłodszych lat uciekałem z zamku tymi tunelami. Więc nie martw się, księżniczko... Za chwile ujrzysz światło dzienne - odparł z lekkim uśmiechem.